ما این واژه‏‌های بغض‏‌دار را به‌هم چسبانده‏‌ایم به‌مثابۀ تکه‏‌ای آیینه؛ آیینۀ کوچکی که گرفته‏‌ایم مقابل آدمی بزرگ که شاید پَر عبایی، گوشۀ عمامه‏‌ای، سرِ نعلینی از او بیفتد تویش و ما تقلا کنیم برای دیدنش و البته دلتنگ‏‌تر شویم! حالا ما دلتنگ‏‌تر از قبلیم! قبل از شنیدن و نوشتن این روایت‏‌ها.

بریده‌ای از کتاب دیدار با دبیرکل
منتظر بودم سید در را باز کند و بیاید تو. پنج‌دقیقه‌ای که گذشت، در باز شد. یک نفر آمد تو. یک آدم میانسال بود که حدوداً بهش می‌خورد چهل‌ودو سه سالی داشته باشد. یک پیراهن چهارخانه پوشیده بود با یک شلوار جین نوک‌مدادی. یک کلت دسته‌قهوه‌ای هم همراهش بود که حمایل نداشت. لوله‌اش را خیلی ساده کرده بود توی شلوار و دسته‌اش بیرون مانده بود. آمد نشست جلوی ما و گفت: «اهلاً و سهلاً.»