گاهی که سرش گیج می‌رفت به برادرش می‌اندیشید و سعی می‌کرد به‌خاطر اینکه بتواند به او کمک‌ کند، بهتر شود. اما تمرکز برای بهترشدن سخت شده بود. فکرکردن هم همین ‌طور. پس، سعی کرد روی چیزی تمرکز کند که در اردوگاه همیشه به کارش می‌آمد: خشمی که در مشت‌هایش احساس می‌کرد. در اردوگاه که بودند، آن‌قدر مشت‌هایش را محکم فشار می‌داد که بازوهایش هم درد می‌گرفتند. اما حالا حتی نمی‌توانست دستش را کامل جمع کند. خیلی ضعیف بود. گیر افتاده بود و ترجیح می‌داد بمیرد.

صدای آکیرا دورگه بود و به جیرجیرک شباهت داشت. گاهی هاناکو فکر می‌کرد برادرش مثل یک جیرجیرک در دستش جا می‌شود. او قبول داشت که آکیرا با آن صدایش، استرالیای روی صورتش و قد کوتاهش، پسر پنج‌سالۀ عجیبی است. وقتی آکیرا کوچک‌تر بود، مادر گفته بود: «اون غمگین متولد شده».

بابا همیشه می‌گفت: دوردست‌ها جایی‌ان که رویاها زنده می‌مونن، حتی اگه خودت خسته باشی. وقتی به جاده‌ها نگاه می‌کردم، حس می‌کردم هر پیچ و خم، داستانی داره که فقط باید صبور باشی تا برات تعریفش کنه. زندگی ما پر از جابجایی بود، پر از خانه‌های موقتی، اما تو دل این ناپایداری، چیزهایی ثابت می‌موند: صدای خنده‌ی خواهرم، دستای زبر بابا، و امیدی که هر روز با طلوع خورشید برمی‌گشت. شاید هیچ‌وقت به مقصد نرسیم، اما شاید خودِ راه، خونه‌ی واقعی ما باشه.