«من اینجا تنها نیستم! وقتی می‌گویم اینجا، منظورم این بدن انسانی است که از پمپ قرمز سمت چپ بالا شروع می‌شود

بعد شاخه‌شاخه می‌شود تا به دست و پا و اتاق فرمان بالا می‌رسد که به آن ذهن می‌گویند. من با همهٔ اینها، در این شاهکار معماری زنده حبس شده‌ام. آنها را در خود حس می‌کنم.

نفس‌هایشان در ریه‌هایم جمع شده است. صدا و تف سرفه‌هایشان سرم را پر کرده است. سروصدایشان با مجاری شنیداری‌ام بازی می‌کند

فریادشان به دیوار گوشم می‌کوبد و بوی عرقشان از منافذ پوستم بیرون می‌زند. دیگر نمی‌توانم تحملشان کنم! اینجا خیلی برایمان تنگ شده است.

اینجا» از امروز دیگر برای هیچ‌کس جا ندارد. می‌خواهم از خودم بیرون بزنم. بروم به جایی راحت‌تر و بزرگ‌تر. من! منظورم از من همان کسی است که هر بار می‌خواهم جلوی آینه بروم، سر راهم سبز می‌شود.

این «من» خیلی بزرگ‌تر از این کت و شلوار و ماشین و خیلی مهم‌تر از شناسنامه و پلاک و دفترچه بیمه است. رویایی است که بیداری ظرفیتش را ندارد. وطنی است که مرزهای جغرافیا او را در آغوش نگرفته‌اند. شعری است که اگر همهٔ جنگل‌های آمازون کاغذ و قلم شوند، برایش کافی نیستند. انسانی است که هنوز به انسانیتش دست نیافته است!»