کمال انسان در معرفت و شناخت خداوند عالم است. نتیجه‌ی این تکامل، خضوع و خشوع در بارگاه رفیع الهی و ثمره|‌ی این حالت روحانی و معنوی، عبادت و بندگی حضرت حق و اطاعت از فرامین آن حقیقت مطلقه‌ای است که بی‌نیاز از همه‌ی عالم است درحالیکه همه‌ی ممکنات و جهان هستی به وجود او محتاج و نیازمند است.

تحکیم روحیه معنوی بشر در سایه‌سار انس و مناجات با خداست و از اینجا است که در روایات صادره از ناحیه حضرات معصومین علیهم السلام از دعا و راز و نیاز با خالق عالم وجود به «مخ العباده» تعبیر شده است.

انبیای الهی و ائمه هدی علیهم صلوات الله در جایگاه انسان های کامل و الگو و اسوه و معلم و مربی جامعه بشری همواره ارتباط روحی و معنوی خویش را با دعا و نیایش با خدا تقویت و حفظ نموده و در مشکلات و معضلات شخصی و اجتماعی، نهایتاً با دعا و درخواست از خالق قادر متعال حاجت‌روا و فائق می شدند که فرمودند: «الدعاء تُرس المؤمن».

کتاب الصحیفه المهدیه الجامعه در بردارنده دعاهای صادره از ناحیه مقدسه مولایمان امام زمان ارواحنا له الفدا ست که از مصادر و منابع موجود با تتبع و تحقیق شایسته‌ای استخراج و بدین صورت تدوین گردید.

این کتاب ترجمه‌ی کتاب «الصحیفه المهدیه الجامعه لأدعیه الثانی عشر من الأئمه الإمام الحجّه بن الحسن المهدی علیه‌السلام» از موسوعه عظیم صحائف ائمه علیهم‌السلام است. البته در ترجمه کتاب برای استفاده بیشتر، بعضی از دعاهای ائمه ع درباره‌ی امام زمان عج مانند دعای عهد و دعای “الهم اصلح عبدک” و… که در کتاب عربی به‌صورت اشاره‌وار و ناقص آمده، بصورت کامل آورده شده و زیارت امام حسین ع در روز عاشورا و زیارت آل یاسین که از ناحیه امام زمان عج به ما رسیده و در کتاب عربی فقط دعای بعد از آن آمده نیز جهت استفاده‌ی مؤمنین ذکر شده است.

لازم به‌ذکر است مطابق سفارشات مرحوم مؤلف، جناب علامه سید محمد باقر موحد ابطحی در چاپ کتاب، ترجمه‌ها بصورت زیرنویس در ذیل عبارات آمده است که این امر موجب خوانایی بهتر و درک دقیق‌تر ترجمه و تطبیق با متن اصلی ادعیه می‌شود.

در مقدمه‌ی این کتاب می‌خوانیم:

از بزرگترین نعمت‌های الهی به بندگانش اجازه‌ای است که به آنها داده تا او را بخوانند، چه نعمتی از این برتر با چه افتخاری از این بالاتر که بنده بتواند با پروردگار عالم رازونیاز کند و بالاترین که خود او دعوت نموده باشد.

چقدر باید بنده شاکر باشد که خدا چنین نعمتی به او بخشیده و چنین ملتی بر او نهاد و چنین باب رحمتی به روی او گشوده است؟!

و چقدر باید قدردانی کند از این فرصت که خداوند دوست دارد بنده اش به درگاه او روی آورد و خواسته هایش را از او بخواهد؛ چقدر بنده اش را گرامی داشته و به خواسته به عزت او آسیبی نرسد که فرموده: دوست ندارم اظهار نیاز نزد دیگران کند؛ بچه قدر جفاست که بنده به این دعوت الهی بی اطلاعی کند و خود را از این همه لطف و مرحمت محروم نماید! آیا او می داند که پایگاه عظیمی و چه پناه گاه محکمی را از دست می دهد؟ آیا می داند در میدان زندگی و در برابر این همه دشمن خود را خلع سلاح نموده، و چگونه می خواهند در این میدان نبرد پیروز گردد؟ آیا نشنیده است که رسول خدا ص فرمودند: «آیا شما را راهنمایی کنم به سلاحی که از شهر دشمنان تا نجات می دهد و روزی شما را زیاد می‌گرداند؟» و فرمود: «پروردگارتان را در شب و روز بخوانید همانا دعا سلاح مومن است».

حضرت رضا ع به اصحاب خود فرمود: «بر شما باد به سلاح پیامبران، که همانا دعاست».

یعنی پیامبران نیز دعا و ارتباط با خدا و مدد گرفتن از آن سرچشمه قدرت می توانستند ماموریت خطیر خود را انجام دهند، بنابراین دعا و وسیله تقرب به درگاه ربوبی است.

صاحب این ادعیه آخرین ذخیره الهی، نورالانوار، ولی مطلق پروردگار، حجت حق، حضرت مهدی علیه السلام است.
او وارث مواریث همه انبیا الهی و جامع جمیع کمالات آنهاست، هرچه خوبان همه دارند او به تنهایی دارد. اوست که جهان پر از جهالت و نادانی را پر از علم و دانش خواهد کرد، در جهان پر از ظلمت را پر از نور خواهد نمود؛ «و چنان نور وجودش در عالم می‌تابد که مردم را بی نیاز از نور خورشید می‌سازد».
او کسی است که با ظهورش همه حقایق عالم را ظاهر می سازد، پرده از اسرار آفرینش برمیدارد و دریچه‌های علم را به روی مردم می گشاید.
امیرالمومنین علیه السلام به کمیل فرمود:
«هیچ علمی نیست مگر اینکه من آن را آغاز می‌کنم و هیچ سرّی نیست مگر اینکه قیام کننده‌ی ما آن را به پایان می‌رساند.»