آنتیگون: من جانم را برداشتم که فقط از آن من است و برای حفظ آن، مجبور شدم که خودم را پنهان کنم. کرئون: نوک دماغت، تو فقط نوک دماغت را می بینی اما حکم دولتی را، فرمان الهی را، نمی توانی ببینی! آنتیگون: الهی؟ شاید چنین باشد اما من ترجیح می دهم که فرمانی انسانی باشد؛ از طرف تو، ای کرئون، ای پسر منسئه. کرئون: برو. تو دشمن ما بودی و دشمن ما باقی خواهی ماند؛ دشمنی فراموش شده در سیاهچال، مانند آن ترسوی تکه شده ای که مردگان خاک نیز او را نمی پذیرند. آنتیگون: کسی چه می داند، شاید رسم دیگری در آن جهان برقرار باشد. کرئون: دشمن، هرگز، حتی پس از مرگ نیز دوست نمی شود. آنتیگون: من برای عشق ورزی زاده شده ام؛ نه برای کینه جویی.

کرئون: دقیقا! او نمی خواهد مردم تب در خانه های آرگوس مستقر شوند. ترجیح می دهد ویران شدن تب را ببیند. آنتیگون: برای ما، ماندن و زیستن در میان ویرانه های شهر خودمان، بهتر و ایمن تر از همراهی با تو برای کشورگشایی و اشغال خانه های دشمن. کرئون: همین است! شنیدید؟ خودش اقرار کرد؛ مانند مسافری که برای بستن وسایل سفرش، هنگام رفتن، از تسمه ‎های تختخواب صاحبخانه استفاده می کند، زیرا، هیچ کس خواهان بازگشت دوبارهٔ او نیست.

من از فرمان حاکم اطاعت می کنم و بر قانون نخواهم شورید. انجام چنین کاری بی فایده است و عاقلانه نیست. آنتیگون: دیگر چیزی از تو نخواهم خواست. تو از حاکم اطاعت کن و به فرمانش گردن بگذار. من از آیین اجدادی پیروی می کنم و جنازۀ برادرم را به خاک می سپارم. اگر سزای کار من مرگ باشد، می پذیرم و در کنار مردگان می آرامم. من این عمل مقدس را انجام خواهم داد و مرگ پس از آن، برایم خوشایند خواهدبود زیرا برای همیشه آرام خواهم گرفت و در کنار آن که دوستش دارم، زیر خاک خواهم خفت. تو بر این شرمساری بخند. دیگران را تحقیر کن و به فکر زندگی خودت باش.

آنتیگون: تو جوان تر از منی و کمتر از من مصیبت دیده ای. تو از من می خواهی آن گذشته ای را که نمی تواند، در گذشته باقی بماند، فراموش کنم. ایسمن: پس به این فکر کن. ما زنیم و نباید با مردان مخالفت کنیم. ما قدرت رودررویی با آن ها را نداریم. ما در پناه و تابع آنهاییم و نمی توانیم با آن ها بجنگیم. باید به این فرمان حکومتی گردن بگذاریم. بنابراین من از مردگان، از خفتگان خاک، طلب بخشایش می کنم و امیدوارم که مرا ببخشند.