بریده هایی از کتاب "انسان در جستجوی معنا"

امّا با دانستن همه‌ی این‌ها بنا ندارم که امید خودم را از دست بدهم و خلاصه اینکه: «شب آبستن است تا چه زاید سحر.» و کسی نمی‌تواند بگوید که حتی یک ساعت دیگر چه خواهد شد؟

هرگز نباید تصور کرد که هر درد و رنجی به نوروز و بیماری عصبی منجر می‌شود، بلکه برعکس درد و رنج می‌تواند سکوی پرتابی برای رشد و پیشرفت باشد، به ویژه چنانچه از ناکامی وجودی ناشی شده باشد.

اکنون اگر کسی از ما در مورد مفهوم و حقیقت گفتار داستایفسکی بپرسدکه می‌گفت: «آدمیزاد موجودی است که می‌تواند به همه چیز خو بگیرد» می‌گوییم: «آری، ولی نپرسید چطور.»

اگر همه چیز را از انسان بگیرند، باز هم حتی اگر یک لحظه و یک دم هم که شده می‌تواند خوشبخت بماند. و آن زمانی است که به محبوب خویش بیندیشد.

«کسی کهدر زندگی خود چرایی را بیابد، با هر چگونه‌ای خواهد زیست»

من تنها از یک چیز مطمئن بودم و آن را در این اردوگاه آموخته بودم: «عشق از وجود مادی معشوق برتر و بالاتر است و معنی حقیقی و ژرف خود را در هستی و وجود روحانی او می‌یابد، حال دیگر تفاوتی نمی‌کند که محبوب حضور داشته باشد یا نداشته باشد، زنده باشد یا نباشد!»