بریده هایی از کتاب "پنجره چوبی"

همیشه خدا آدمو با چیزایی که دوست داره امتحان می کنه

ولی شما که این کار رو نکرده بودین. خودتون رو قصاص قبل از جنایت کردین؟ – اگه آدم خودش رو قصاص قبل از جنایت کنه، اونوقت دیگه جنایتی اتفاق نمی افته!

من فکر می کنم شما تا حدودی مادر منو شناختین و به روحیات ایشون آشنایی دارین! – به عنوان دوست مادرم، بله. ولی به عنوان مادرشوهر نمی دونم چه برخوردی از ایشون قراره ببینم. اگه شما قرار باشه یکی رو انتخاب کنین، کدوم رو ترجیح میدین؟ مادرتون رو یا…؟ – من هردوی شما رو دوست… حرفش را زده بود. از دهنش پریده بود؛ بی اراده، ناخودآگاه. لبخندی پیروزمندانه برلبانم نقش بست. به صورتش نگاه کردم. او هم سرش را بلند کرد. قیافه اش دیدنی شده بود. ناچار او هم لبخندی زد و سرش را به زیر انداخت. سکوتی سنگین اتاق را گرفت. بالاخره به حرف آمد و گفت: – شما انگار سؤالتون یادتون رفت؟! – نه… مهم نیست… جوابی رو که می خواستم، گرفتم.

 خیلی بی وفایی… منو تا این جا دنبال خودت کشوندی… بعد گذاشتی رفتی؟… نگفتی بدون تو چه طوری برگردم و توی چشای علی نگاه کنم؟… اگه می خواستی بری، همون جا تو ایران که بودیم می رفتی!… چه اصراری بود منو بکشونی توی غربت؟… غیرتت بر می داره دلاور؟… کجاست اون قلب مهربونت که گفتی برای من می زنه؟… چرا دیگه نمی زنه

با آرامش لبخندی زد و گفت: – چند ساعته تو نوبت نشستم. توی اتاق انتظارش… ولی یه مریض هایی میان این جا که من روم نمی شه بگم مریضم. دلم می خواد نوبتم رو بدم به اونا

راست می گن خدا نجّار نیست

من اگر خارم، اگر گل، چمن آرایی هست

وطن مثل مادر آدمه. هر چه قدر هم که مریض حال و از پا افتاده باشه، بازم برات عزیزه!

هر وقت شما رو دیدم، داشتین مطالعه می کردین، خسته نمی شین؟ – مگه ماهی از آب خسته می شه؟ – چه جالب! یعنی شما با کتاب زنده اید؟ – طبیعتاً، کتاب از رکود ذهن و فسیل شدن آدم جلوگیری می کنه! آدم رو به جریان میندازه. درحالی که جسم آدم مجبوره یه جا ثابت بمونه؛ فکر و روح آدم رو پویا می کنه

یه پیرمردی بود، بالای شصت سال داشت. آب می رسوند به بچه ها. عاشق دکتر چمران بود. از بس دکتر باهاش به احترام رفتار می کرد. انگار پدر خودشه. می گفت: اگه همۀ دنیا به من بگن برگرد خونه ات نمی رم، اگه آتیش رو سرم بباره نمی رم. یازده تا پسر دارم اگه همه شون شهید بشن بازم نمی رم. کاری که از دستم برنمیاد. فقط بزارین آب بیارم برای بچه های چمران.