بریده هایی از کتاب "کتاب روضه (گزیده مستند روضه‌الشهدای ملاحسین واعظ کاشفی)"

حسين(ع) عنان مركب از ميدان برتافته، به صف لشكر خود باز آمده دل بر محاربه نهاد و اين واقعه در روز جمعه بود، دهم محرم، سال بر شصت ويك از هجرت سيد عالم(ص) و لشكر مخالف به قولي هفده هزار و به روايتي سي هزار بودند.

در آن شب حسین بفرمود تا آن کرسی که از ساج ساخته، همراه داشت، در میان صحرا بنهادند و جمع لشکر خود را طلبیده، بر بالای کرسی نشست و خطبه‌ای در غایت به فصاحت و نهایت بلاغت ادا کرد و بعد از ثنای خداوند تعالی و تعظّم و درود سید عالم فرمود «الحمد الله علی السَّراءِ و الضّراءِ» امّا بعد بدانید که من هیچ‌کس را از اصحاب خویش باوفاتر نیافتم و هیچ آفریده را از اهل‌بیت خود، رحیم‌تر و نیکوکردارتر ندیدم.

القصّه، آن روز و شب حرب نکردند و ملازمان امام مظلوم، روی نیاز به درگاه حیّ قیّوم آورده، همهٔ شب گرسنه و تشنه به ذکر الهی و درود حضرت رسالت می‌گذرانیدند. نورالائمه آورده که چون روز تاسوعا بگذشت و شب عاشورا درآمد، سلطان سیارگان در تعزیت‌خانهٔ غروب مقام گرفت و شب مشک‌فام، پلاس سیاه و پیراهن کبود در ماتم خاندان پوشید. خاتونان تاب‌خانهٔ بلا به نظارهٔ شهیدان کربلا آمدند. شفق خون دیده در دامن سپهر ریخت، عرصهٔ زمین گرد ادبار و خاکستر رخسار بر فرق خویش بیخت:
دود ظلام روی زمین را سیاه کرد
مه روی خویش را به خراشش تباه کرد