بریده هایی از کتاب "نخل و نارنج"

تو پر پرواز منی مادر! تا زنده باشم، همینم که هستم

استادم مرحوم شیخ محمد حسن جواهر در فتاوای خود گفته اند، زعامت از آن فقیه جامع الشرایط است و در عصر غیبت حضرت حجت عجل الله تعالی فرجه الشریف جز فقیهان جامع الشرایط سایر مدعیان حاکمیت حاکمان جورند، به شرط آنکه فقها مبسوط الید باشند برای اجرای حدود و احکام شریعت، و اگر نباشند، آن سلطان که از جانب فقیه نصب شود، حاکم جور نخواهد بود.

مردم! بدانید دو چیز انسان را در مسیر انسانیت سریع به منزل می رساند، یکی قران خواندن در نیمه شب و دیگری گریه بر حضرت سیدالشهدا. گریه بر مولایمان حسین، معجزه میکند. به خدا معجزه میکند مردم!

این گریه فقط برای سوز دل نیست. گریه به حال خودم راذهم به ان امیخته ام. ان مخدره در دوازه ی بهشت بود برای من، انگاه که او را به دوش میگرفتم و به حرم می بردم، گویی که برای هر قدم باری از دوشم بر می دارند، انگونه که در اخرین قدم چون پر کاهی سبک می شدم و به پرواز در می امدم. خدا می داند که به واسطه او چه بلاهایی از سر ما دفع می شد.

تو پر پرواز منی مادر! تا زنده باشم، همینم که هستم.

بانو! اگر در چیزی میتوانی بیشتر قناعت کنی، چنان کت من از مصرف حتی یک پول بیشتر از نیاز واقعی میترسم.

منشا شادی بیرون از انسان نیست که با سروسامان دادن به بیرون از خود ان را خلق کند یا از دستش بدهد. شیخ باید به دخترکش می اموخت که شادی نه در سفره است نه در بقچه نه طاقچه

اما آنچه ببش از نداری شما من را ازار می دهد، اظهار این فقر است. فقر، فخر است، ولی تا وقتی انتخاب شود و اظهار نشود. وقتی که اظهار شود، هم فقر و هم ضعف. من تا وقتی زنده باشم، از دست قنسول انگلیس پولی نخواهم گرفت. این پول به خون شیعیان مولا پر هند اغشته است

گریه، خلقت شگفت خداست و تنها زبانی که ادراک غمگانه را بازگو می کند. برزگی هر کس به بزرگی غمی است که در دلش پنهان کرده است.

از دست های تو دو چشمه جاری خواهد شد که صدها سال جستو جوگران را سیراب خواهد کرد. انگاه که مولای ما در گوش تو سوره ی فاتحه را خواند، چشمه ها در وجودت به غلیان امد