بریده هایی از کتاب "بشارت از حضرت حجت (عج)"

حضرت (عج) می‌فرماید: من اگر ظهور کنم، ابداً حاضر به بیعت نیستم. آباء و اجداد من که بیعت کردند، مأمور بودند، ولی من دیگر مأمور به بیعت با این کلاب نیستم!

برای کسی که او را حاضر ببیند، غایب نیست! علی‌ایّ‌حال، غیبتِ مطلقه نیست. برای کسانی که او را حاضر می‌بینند، و در هر دم هر چه از او بخواهند، مستجاب می‌بینند، غیبت نیست! بلی؛ عدل عمومی که شرط آن یک هیأت اجتماعیه حکومتیه است، بالوجدان وجود ندارد. علاوه‌بر این‌که روایاتی وارد شده است که عمودی از نور بین او (عج) و مؤمنین هست، که از آن استفاده می‌شود تطلّع او بر مؤمنین، غیر از تطلّع او بر همه عالم است. حضرت (عج) نظر خاصی به آن‌ها دارد. انسان اگر این را باور داشته باشد، دیگر خیلی فرق می‌کند و خیلی کارها را نمی‌کند. بعضی خیال می‌کنند چون غایب است، دیگر فریادرسی ندارد، [و حضرت (عج)] کاری نمی‌کند. پدران او که وفات کرده‌اند، چطور حاجات مردم و زائرین و متوسلین را می‌دهند؟ او که حیّ است، نعوذ باللّه نمی‌تواند بدهد؟! بعضی گمان می‌کنند در زمان غیبت، او همچون حالت خواب _مثل اصحاب کهف_ است!

ما می‌خواهیم مرجع دینی ما، تابع و دلخواه ما باشد. بی‌خود نیست که هر چه می‌گوییم: «عَجّلْ فَرَجَه»، اثر ندارد؛ زیرا اگر او بیاید، تابع کسی نمی‌شود، لذا «عَجّلْ فَرَجَه» گفتن ما فایده ندارد، چون در حقیقت در راه او و تابع او نیستیم!

حضرت رضا و حضرت معصومه (ع) با هم اتحاد و اتصال دارند، بلکه همه نور واحدند؛ لذا انسان به هر کدام که متوسل شود، از دیگری جواب می‌گیرد؛