بریده هایی از کتاب "وقتی همه چیز از هم می پاشد"

همه‌ی چیزهایی که نتوانسته بودم از خودم ببینم به یکباره مانند نمایشنامه‌ی تئاتری به تصویر درآمده بود. همچنین جدای از این معضلات، دیگران هم به‌راحتی می‌توانستند درمورد من و کاری که می‌کنم نظر بدهند. آن‌قدر دردناک بود که از خودم می‌پرسیدم آیا می‌توانم باز خوشحال باشم یا نه. احساس می‌کردم بی‌وقفه بمباران می‌شوم و بمب‌های خودفریبی در اطرافم منفجر می‌شوند. در جایی که آن‌همه ممارست و مطالعه در جریان بود، نمی‌توانستم به توجیه‌کردن خودم و سرزنش دیگران پناه ببرم. چنان راه گریزی در کار نبود.

در آن مدت، آموزگاری به آنجا آمد و یادم است که به من گفت: «وقتی بتوانی دوست خوبی برای خودت شوی، شرایطت نیز دوستانه‌تر می‌شود.»

این درس را قبلاً آموخته بودم و می‌دانستم این تنها راه‌حل است. تابلویی در اتاق خانه‌ام داشتم که روی آن نوشته شده بود: «تنها هر آن‌قدر که خود را مدام‌ومدام در معرض نابودی قرار دهیم، آنچه نابودنشدنی است می‌تواند در ما یافت شود.»