بریده هایی از کتاب "مترو 2033"

موش‏ها عقب‏نشینى کردند. جنونشان توسط یکى از آخرین اختراعات نبوغ نظامى به پایان رسید. انسان‏ها همیشه در امر کشتن مهارت بیشترى نسبت به موجودات دیگر داشتند.
موش‏ها به قلمروى وسیع خود که هیچ‏کس از اندازه‏ى آن آگاه نبود، بازگشتند. همه‏ى این مارپیچ‏ها که عمق فوق‏العاده‏اى داشتند، بسیار مرموز بودند و براى مترو کاملاً بى‏فایده به نظر مى‏رسیدند. باور کردن این‏که همه‏ى این‏ها توسط متروسازان معمولى ساخته شده بود، سخت به نظر مى‏رسید؛ حتى با این‏که افراد در صدر قدرت، بارها روى صحت این ادعا تأکید کرده بودند.

هیچ‏کس مزاحم موش‏ها نمى‏شد. هیچ‏کس وارد قلمروى آن‏ها نمى‏شد. هیچ‏کس جرئت تجاوز به مرزهاى آن‏ها را نداشت.
آن‏ها به سراغ انسان‏ها مى‏آمدند.
مردم زیادى در آن روز هلاک شدند. حمله‏ى سیل عظیمى از موش‏هاى غول‏پیکر به خط قرنطینه و ایستگاه، موجوداتى که از هر موشى که قبلاً، چه در ایستگاه و چه در تونل دیده شده بود، بزرگ‏تر بودند، به قیمت جان مدافعان و مردم ایستگاه تمام شد. حجم عظیمشان، صداى جیغ قبل از مرگ ساکنان ایستگاه را خفه مى‏کرد. موش‏ها کورکورانه و بى‏رحمانه، رانده‏شده توسط نیرویى فراتر از فهم انسان، هر چیزى را، مرده یا زنده، حتى یاران مرده‏ى خودشان را نابود مى‏کردند.

یک روز، دسته‏ى عظیمى از موش‏هاى خیس، خاکسترى و غول‏پیکر، غافلگیرانه از یکى از تونل‏ها در طرف تاریک ایستگاه سرازیر شدند. تونلى بود که از اطراف، به گودال‏هاى عمیق ختم مى‏شد. شاخه‏اى از بخش شمالى اصلى که نادیده گرفته شده و عمق زیادى پیدا کرده بود و بدین شکل، در شبکه‏ى پیچیده‏اى از صدها راهرو گم شده بود. مارپیچ‏هاى بدبو و سرد وحشتناک. تونل وارد قلمروى موش‏ها شده بود؛ جایى که حتى مستأصل‏ترین ماجراجویان هم جرئت رفتن به آن را نداشتند. حتى کسى هم که گم شده بود و نمى‏توانست از طریق نقشه‏ها و راه‏هاى زیرزمینى راهش را پیدا کند، در این نقطه توقف مى‏کرد. مى‏شد به طور غریزى، حس خطر سیاه و تهدیدآمیزى را که از ناحیه برمى‏خاست، حس کرد. هرکس، همان‏طور که باید از دروازه‏هاى یک شهر طاعون‏زده اجتناب ورزد، باید از شکاف ورودى این ناحیه نیز به سرعت دور مى‏شد.