بریده هایی از کتاب "موج اف ام ردیف بی قراری"

نمى‏دانم، اين توصيه‏اى نيست كه بتوان به شكل قاعده كلى به كسى كرد ولى فكر مى‏كنم بايد در هنگام بخشش، طرف شما بفهمد كه بخشيدنش نه از سرِ ضعف يا وظيفه، بلكه صرفاً به خواستِ دل و به خاطر انسانيت و يا حتى عشق رخ داده است: «من تو را مى‏بخشم به اين اميد كه تكرارى در آن نباشد و همواره در خاطر بسپارى كه تو را در اوج قدرت و آگاهى بخشيده‏ام». آن هنگام است كه من هم ميتوانم سبك شوم و آرامش پيدا كنم، نه اين كه پس از مدتى احساس حقارت و حماقت به من دست دهد و از كرده خويش پشيمان باشم