بریده هایی از کتاب "گرینگوی پیر"

انگار می‌­توانست به آنان بفهماند که آن کلمات هیچ معنایی ندارد «مکزیک را برای دموکراسی و پیشرفت حفظ کنید»، و آن­چه مهم بود زیستن با مکزیک بود، به‌­رغم پیشرفت و دموکراسی، و اینکه هریک از ما مکزیکِ خودش و ایالات متحدِ خودش را در درونِ خود دارد، مرزی تاریک و خونین که تنها شبانه دلِ گذر از آن­را داریم.

شاید می­‌دانست که هیچ­‌چیز تا آن‌­زمان که نویسنده نامی برآن ننهاده دیده نمی‌­شود. زبان به ما رخصت دیدن می­‌دهد. بدون کلمات ما کوریم.

پیرمرد می‌­توانست کم و بیش به­‌گونه‌­ای فوق­‌طبیعی گوش کند و بچشد و ببوید، مثل مردی آویخته از پُل که در لحظه­‌ی مرگ می‌توانست رگ­‌های هر برگ را ببیند، و فراتر از آن، هر حشره‌­ای بر برگ را، و باز بیشتر، منشور رنگ­‌ها را در هر قطره­‌ی شبنم بر هزاران برگِ علف.

زنم تنها و ناامید مُرد، از یک بیماری ریشه‌­دار که ذره ذره تحلیلش می‌­برد، از احساس این­که تمام عمرش را در بگومگوهای غم‌­انگیز دو آدمی هدر کرده بود که روزها کنار هم می­‌ماندند بی­‌آن­که با هم حرف بزنند یا حتی نگاهی به‌­هم بیندازند، مثل شاخ به شاخ شدن دو جانور کور توی یک غار تاریک.