بریده هایی از کتاب "خانواده تیبو (4 جلدی)"

من حق دارم که به شیوه دلخواه خودم خوشبخت باشم.

همیشه به خودم دروغ می‌گویم. اگر با خودم صادق بودم دیگر نمی‌توانستم امیدوار باشم. 

کاش که دلم خشک نشود! می‌ترسم که زندگی دل و احساساتم را سرد و سخت کند. دارم پیر می‌شوم. دیگر، مفاهیم والای «خدا» و «روح» و «عشق» مانند گذشته در سینه‌ام نمی‌تپند و گاهی شک فرساینده‌ای درونم را می‌خورد. افسوس! چرا به جای استدلال کردن نمی‌توانیم با همه نیروی روح خود زندگی کنیم؟ ما بیش از اندازه می‌اندیشیم! من بر قدرت جوانانی که بدون دیدن و بدون این همه اندیشیدن به استقبال خطر می‌شتابند رشک می‌برم! دلم می‌خواست می‌توانستم، به جای این همه در خود فرو رفتن، چشم بسته خود را فدای یک آرمان بزرگ، یک زن دلخواه و بی‌آلایش بکنم! آه چه وحشتناک است این آرزوهای بی‌حاصل!

من هرچه بیشتر احساساتم را بررسی می‌کنم بیشتر می‌فهمم که انسان حیوانی وحشی است و فقط عشق می‌تواند او را تعالی دهد.

پدر و پسر، خاموش، چند قدمى برداشتند. در خیابان کسى دیده نمى‏شد. باد دیگر نمى‏وزید و شامگاه لطیف و ملایم بود. نخستین روزهاى ماه مه بود.
آقاى تیبو درباره پسرِ فرارى مى‏اندیشید: «دست‏کم اگر بیرون مانده باشد زیاد سردش نخواهد شد.» شدت هیجان پایش را سست کرد. ایستاد و به‏سوى پسرش چرخید. رفتار آنتوان اندکى به او آرامش مى‏داد. به پسر بزرگش مهر مى‏ورزید، به او مى‏بالید و خاصه امشب او را بیش‏تر دوست مى‏داشت، زیرا خشمش نسبت به پسر کوچکش بیش‏تر شده بود. نه بدین سبب که ژاک را دوست نمى‏داشت: کافى بود که ژاک اندکى غرور او را ارضا کند تا حس محبتش بیدار شود؛ اما خیره‏سرى‏ها و لگدپرانى‏هاى ژاک همیشه بر حساس‏ترین گوشه دل و عزّت نفسش ضربه مى‏زد. زیر لب غرّید:
ــ کاش دست‏کم سروصداى قضیه بلند نشود! (به آنتوان نزدیک‏تر شد و لحنش تغییر کرد:) خوشحالم که امشب توانستى کارت را بگذارى و بیایى.