«لَئِنْ تَرَوْنَ أَنَّهُ لَیسَ لَنَا مَعَکمْ أَعْینٌ نَاظِرَةٌ أَوْ أَسْمَاعٌ سَامِعَةٌ لَبِئْسَ مَا رَأَیتُمْ وَ اللَّهِ لایخْفَی عَلَینَا شَی‌ءٌ مِنْ أَعْمَالِکمْ فَاحْضُرُونَا جَمِیلًا وَ عَوِّدُوا أَنْفُسَکمْ الْخَیرَ وَ کونُوا مِنْ أَهْلِهِ تُعْرَفُونَ بِهِ فَإِنِّی بِهَذَا آمُرُ وُلْدِی وَ شِیعَتِی» (اگر گمان می‌کنید که برای ما چشمانی نظاره‌گر و گوش‌هایی شنوا همراه شما نیست، چه بد گمانی دارید. به خدا قسم! هیچ چیزی از اعمال شما بر ما مخفی نمی‌شود؛ پس ما را به نیکی حاضر بدانید و خود را بر کار خیر عادت دهید و از اهل خیر باشید، تا به آن شناخته شوید. همانا من فرزندانم و شیعیانم را به این کارها دستور می‌دهم).
بریده هایی از کتاب "حضرت حجت (عج)"
مریم
امام (ع)، مانند خورشید فروزان است که نورش عالم را فرامی‌گیرد و خودش در افق (اعلا) قرار دارد؛ به‌گونه‌ای که دست‌ها و دیدگان به آن نرسد. امام، ماه تابان و چراغ روشن و نور درخشان و ستاره راهنما در تاریکی‌های شدید، و راه گذر از شهرها و کویرها و گرداب‌های دریاها است. امام، آب گوارای زمان تشنگی و راهنمای هدایت و نجات‌بخش از هلاکت است. امام، آتش روشن بر بلندی‌ها (برای هدایت گم‌شدگان) و گرما بخش برای هر کس که از آن گرما بخواهد، و راهنمای پرتگاه‌هایی است که هرکه از او جدا شود، تباه می‌شود. امام، ابر باران‌زا و باران پر آب و خورشید تابان و آسمان سایه‌افکن و زمین گسترده و چشمه جوشان و رودخانه و باغ خرم است. امام، همدمی همراه و پدری دلسوز و برادری هم‌نفس و مادری نیکوکار برای فرزند خردسالش و پناهگاه بندگان در بلاهای بزرگ است
مریم
عصمت هم مراتبی دارد. لذا در خود انبیاء و اوصیاء نیز قائل به تفاضل هستیم. در انبیاء، اولوالعزم داریم. [و باز در میان انبیاء اولوالعزم] خاتم‌الأنبیاء (ص) داریم که از همه اولوالعزم بالاتر است. بلکه اوصیای خاتم‌الأنبیاء (ص) بالاتر از انبیاء اولوالعزم (ع) هستند
مریم
امام زمان (عج)«عَینُ اللَّهِ النَّاظِرَةُ وَ أُذُنُهُ السَّامِعَةُ وَ لِسَانُهُ النَّاطِقُ فی خَلْقِهِ وَ یدُهُ الْمَبْسُوطَة» (چشم بینا، گوش شنوا، زبان گویا و دست گشاده خداوند) است و از اقوال، افعال، افکار و نیات ما اطلاع دارد؛
مریم
حضرت آیت‌اللّه بهجت (قدس سره) همواره تأکید داشت که اوّلین قدم برای ارتباط با امام عصر (عج) تحصیل معرفت نسبت به آن حضرت و تقویت لحظه به لحظه این معرفت است. انسان در نخستین گام، باید امام زمان خویش را بشناسد. البته معرفت امام، مراتب و درجات گوناگونی دارد. درجات اوّلیه این شناخت، دامان انسان را از مرگ جاهلی پاک می‌کند و درجات بالاتر آن، اکسیری است که لقمان را زیبنده صفت حکمت می‌سازد، بلکه سلمان را برتر از لقمان می‌کند؛ آن هم لقمانی که خلافت الهی بر او عرضه شد. خدای متعال درخواست هدایت یافتن به امام زمان (ع) را با گفتن عبارت «اِهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِیم» روزانه ده بار بر بندگان واجب کرده است. صراطِ معرفتِ امام، تنها راهی است که انسان را به معرفت و عبودیت خدای عزوجل می‌رساند.
مریم
برای کسی که او را حاضر ببیند، غایب نیست! علی‌ایّ‌حال، غیبتِ مطلقه نیست. برای کسانی که او را حاضر می‌بینند، و در هر دم هر چه از او بخواهند، مستجاب می‌بینند، غیبت نیست! بلی؛ عدل عمومی که شرط آن یک هیأت اجتماعیه حکومتیه است، بالوجدان وجود ندارد. علاوه‌بر این‌که روایاتی وارد شده است که عمودی از نور بین او (عج) و مؤمنین هست، که از آن استفاده می‌شود تطلّع او بر مؤمنین، غیر از تطلّع او بر همه عالم است. حضرت (عج) نظر خاصی به آن‌ها دارد. انسان اگر این را باور داشته باشد، دیگر خیلی فرق می‌کند و خیلی کارها را نمی‌کند. بعضی خیال می‌کنند چون غایب است، دیگر فریادرسی ندارد، [و حضرت (عج)] کاری نمی‌کند. پدران او که وفات کرده‌اند، چطور حاجات مردم و زائرین و متوسلین را می‌دهند؟ او که حیّ است، نعوذ باللّه نمی‌تواند بدهد؟! بعضی گمان می‌کنند در زمان غیبت، او همچون حالت خواب _مثل اصحاب کهف_ است!
