بریده هایی از کتاب "ترجمه الغارات (سال های روایت نشده از حکومت امیرالمومنین علیه السلام)"

زمانی که عثمان کشته شد و امام علی (ع) به خلافت رسید ، قیس بن سعد را به فرمانداری مصر گمارد و به او فرمود:
اول به منزل خودت برو و یاران مورد اطمینان خود و هر کس را که می خواهی با تو همراه شود جمع کن . سپس همراه لشکری به مصر برو . این کار دشمنت را می ترساند و باعث عزت بیشتر دوستانت می شود. (صفحه 57)

«ابوذر از رسول خدا (ص) نقل کرده است که آن حضرت فرمود: «مَنْ فَارَقَنِی فَقَدْ فَارَقَ اللَّهَ وَ مَنْ فَارَقَ عَلِیاً فَقَدْ فَارَقَنِی؛ هرکس از من جدا شود از خدا جدا شده است و هرکس از علی (ع) جدا شود از من جدا شده است.»

یکی از مشکلاتی که پس از جنگ نهروان و نمایان شدن سستی یاران امیرالمؤمنین (ع) برای حکومت آن حضرت به وجود آمد، این بود که هرکس از اصحاب حضرت که خیانتی می‌کرد یا به دنیا گرایش پیدا می‌کرد، برای خود مأمنی سراغ داشت که از دست امیرالمؤمنین (ع) بگریزد و به آن پناه ببرد، که آن مأمن، شام و قرار گرفتن تحت حمایت معاویه بود. در نتیجه عده‌ای از اصحاب امیرالمؤمنین (ع) خیانت کرده و به سمت شام می‌گریختند.»