مریم

نه گریه زاری، نه شیونی، نه هیچی! این هم از زنش. عوضش وقتی طرف زنده است، لااقل روزی یه دفعه بهش می گه: ایش لیبه دیش؛ یعنی دوستت دارم. یا هربار که صداش می کنه، می گه: مای شاتز؛ یعنی گنج من. به نظر من این ارزشش بیشتره، تا این که وقتی یارو مُرد، هی بری سر قبرش زار بزنی، تا چهل روز یا شاید هم یه سال براش سیاه بپوشی و مواظب باشی یه وقت لبخند رو لبت نیاد. خلاصه تو هم با طرف بمیری و مثل یه مردۀ متحرک زندگی کنی! باز هم صد رحمت به ما. شنیدم هندیا زنه رو هم با مَرده می سوزونن و خلاص!