عطیه

گفت ما را نوعی حیوان می‌بیند که برحسب اتفاقی که قادر نبود آن را حدس بزند، بهره‌ای ناچیز از عقل و منطق برده‌ایم و از آن استفاده‌ای نمی‌کنیم مگر برای کمک به بدترکردن فسادهای ذاتی‌مان و به‌دست‌آوردن فسادهای جدیدی که طبیعت به ما نداده.