حامد

انسان وقتی در حقش نیکی و احسان کردند مجبور است که گاه و بی‌گاه تشکر کند و سپاس بگزارد و این اوقات که به سپاس و تشکر و مقید بودن به تعارفات و تشریفات می‌گذرد آزادی عملی را که لازم است از انسان سلب می‌کند و نمی‌گذارد که فکر آزادانه به کار خود بپردازد. خوشا به سعادت کسی که خداوند لقمه نانی به وی عطا فرموده است و مجبور نیست که شکر آن را جز به درگاه خدا به درگاه کس دیگری بگزارد.