ناخودآگاه سیاسی

با ورود تفکر انتقادیِ فرانسه به فضای اندیشگانیِ آمریکا در دهه‌ی 1970، زمینه‌ی ظهور و گسترش حال‌وهوای کاملاً تازه‌ای از اندیش‌ورزیِ انتقادی فراهم شد، زمینه‌ای که فردریک جیمسن آن را «اندیشه‌بازار» می‌خواند.
هدف جیمسن در اینجا، نظرکردن بر آشفته‌بازار نقد و گشودن چشم‌اندازی بوده است به وسعت «واپسین افق پیشاروی هرگونه خوانش و تفسیری».
«ناخودآگاه سیاسی» به بحث درباره‌ی اولویت تفسیر سیاسی از متون ادبی اختصاص دارد. از این نظر امر سیاسی نه مازاد و نه فرع بر دیگر روش‌های رایج در تفسیر – از جمله‌ تفسیرهای روانکاوانه، اسطوره‌شناختی، سبک‌شناختی، اخلاقی و ساختارگرایانه- نیست؛ بلکه مطلقاً تنها افق پیشاروی هرگونه خوانش و تفسیری است.
این کتاب فارغ از مقدمه از شش فصل «درباره‌ی تفسیر: ادبیات همچون کنش نمادین اجتماعی»، «روایت‌های جادویی: درباره‌ی کاربرد دیالکتیکیِ نقد ژانر»، «رئالیسم و میل: بالزاک و مسئله‌ی سوژ»، «کین‌توزی موثق: گسست‌ها و ایدئولوژه‌های ژانری در رمان‌های «تجربیِ» جورج گیسینگ»، «رمانس و شیءوارگی: پی‌رنگ‌سازی و بستار ایدئولوژیک در کار جوزف کنراد»، «نتیجه‌گیری: دیالکتیکِ اتوپیا و ایدئولوژی» تشکیل شده است.