بابانظر

سید رحیم در اولین جلسه دیدارمان، وقتی به همراه سردار محمدزاده از مجموعه تألیفات بنده در مرکز دفاعی امنیتی بازدید می‌کرد گفت: با پشتیبانی چه کسی این همه کار را در آوردی؟ گفتم: هیچ کس، و او خوشحال شد و گفت: این کار، عاقبت دارد

تخم مرغ آب‌پز را توی دهانم گذاشتم و با انگشت فشار دادم که پایین برود. چمران خنده‌اش گرفت و گفت: می‌جویدید بهتر نبود؟! گفتم: این‌طوری زود هضم نمی‌شود. ممکن است تا دو سه روز دیگر غذا گیرم نیاید

دو نفر از خانم‌های امدادگر برای بردن برانکارد من آمدند. هر کاری کردند، نتوانستند آن را بلند کنند. عاقبت خودم بلند شدم، راه افتادم و آن‌ها با برانکارد خالی پشت سر من می‌دویدند و می‌گفتند: برادر، شما نباید تکان بخوری!

عده‌ای راه افتاده بودند و «جاوید شاه» می‌گفتند. پیرمردی که حدود هشتاد سال داشت، نمی‌توانست بگوید جاوید شاه، می‌گفت «چایید شاه

جلوی خانهٔ آیت‌الله مرعشی که رسیدم، دیدم بندهٔ خدایی، دختربچه‌ای را با خودش می‌برد. بچه گریه می‌کرد. دختر خودم بود. گفتم: اخوی، بچّه را کجا پیدا کردی؟ گفت: از صبح شده وبال گردن من! پدر و مادرش دنبالش نیامده‌اند. گفتم: دختر من است

من، پدرم و خانواده‌ام در تظاهرات شرکت می‌کردیم. روز یکشنبهٔ سیاه، جلوی استانداری درگیری شد. دخترم که آن زمان پنج شش ماه بیشتر نداشت، به محض حملهٔ تانک‌ها، از دست خانمم می‌افتد در جوی آب و گم می‌شود

من به خاطر چشم و سرم اجازه راه رفتن نداشتم. وقتی مرا با برانکارد می‌آوردند، دیدم پدرم گریه می‌کند! خیلی ناراحت شدم. روی پله‌ها بودم که گفتم که برانکارد را زمین بگذارید. از روی برانکارد بلند شدم و پایین آمدم. دیدم پدرم با آستین اشک‌هایش را پاک کرد.

بچه را گذاشتم داخل کاپشنم و نشستم پشت موتور

دو تا پتو گرفتیم. پتوها خیس بودند. توی یک چاله رفتیم و هر دو از فرط خستگی خوابیدیم. اول که می‌خواستیم بخوابیم، سردمان بود. بعد آهسته آهسته احساس کردم گرم شدیم. دستم را به اطراف کشیدم، دیدم جسم پُرپَشمی بین من و هادی سعادتی قرار دارد. با تعجب نگاه کردم و دیدم یک سگ است. چون آتش عراقی‌ها سنگین بود، این سگ هم از ترس خودش را وسط ما انداخته بود