برادرم، جان۱۱ که چند سال از من بزرگ‌تر است، در مورد پیراهن کتان اقدام بسیار جوانمردانه‌ای کرد که تا آن لحظه نشنیده بودم که یکی از بستگان یک برده چنین کاری را برای او انجام داده باشد. چند بار که مجبور شدم یک لباس کتان جدید بپوشم، او بامهربانی موافقت کرد که به‌جای من آن را بپوشد و برای چند روز تا زمانی که استفاده از این لباس، راحت‌تر شود، آن را به‌تن کند. من تا سن جوانی فقط این پیراهن را می‌پوشیدم.

کتانی که لباس ما با آن درست می‌شد، عمدتاً ترکیبی از مواد پس‌مانده و نامرغوب بود و به‌همین دلیل، زبرترین بخش پیراهن بود. من معمولاً نمی‌توانم درد شدید را تحمل کنم؛ اما در مورد کشیدن دندان و پوشیدن این لباس، چاره‌ای نبود. وقتی این پیراهن کتان را به تن می‌کردم، احساس می‌کردم تعداد زیادی پوست زبر و خاردار بلوط یا صدها ذرهٔ کوچک به بدنم چسبیده است؛ حتی هنوز هم یادم هست که هنگام پوشیدن این لباس چه رنجی را تحمل می‌کردم. نرم و حساس بودن پوست بدنم باعث می‌شد بیشتر درد بکشم. در هر صورت، باید آن را می‌پوشیدم و نمی‌توانستم لباس دیگری را انتخاب کنم.

یادم هست اولین کفشی که پوشیدم، چوبی بود. جنس روی آن، چرم زبر و کَفَش چوبی بود و حدود یک اینچ ضخامت داشت. وقتی با آن، راه می‌رفتم، صدای ترسناکی در فضا پخش می‌شد. علاوه بر این، نمی‌توانستم به‌راحتی با آن، راه بروم. چون کف نرمی نداشت و فشار زیادی را به پا وارد می‌کرد. همچنین ظاهر هرکس که آن را می‌پوشید، بسیار زشت جلوه می‌داد. پوشیدن یک پیراهن کتان، سخت‌ترین کاری بود که به‌عنوان برده مجبور می‌کرد آن را تحمل کنم. در بخشی از ویرجینیا -که من نیز در همان بخش زندگی می‌کردم-، استفاده از کتان در قسمتی از لباس بردگان رواج داشت.