نقد کتاب عشق در برابر عشق اثر امید کوره چی

[vc_row][vc_column width=”1/3″][woodmart_products post_type=”ids” items_per_page=”1″ include=”3960″ columns=”1″ sale_countdown=”0″ stock_progress_bar=”0″ highlighted_products=”0″ products_bordered_grid=”0″ lazy_loading=”no”][/vc_column][vc_column width=”2/3″][vc_column_text woodmart_inline=”no” text_larger=”no”]

” عشق در برابر عشق ” داستانی پُر پیچ و خم از دو عشق است و وقوع هر یک هم در مختصاتی خاص و با درگیری های مختص خود.

رمان نوشته ی نویسنده ی جوان ؛ امید کوره چی است.

” هرمز ” شخصیت اصلی داستان است ؛ با اینکه راوی ، او نیست و زاویه دید داستان ” دانای کل ” و یا ” عقل کل ”  است ، شخصیت سازی نویسنده چه از حیث لحن و چه از نظر ادبیات و تکلم و چه از جهت تیپولوژی شخصیتی و خُلقی به قدری قوی است که ذهن کنجکاو و جستجوگر مخاطب را به دنبال خود می کشد.

هرمز به گفته ی خود نویسنده یک شخصیت خیالی است و این خود نشان از جرأت نویسنده است که یک کاراکتر خیالی را در مقابل یک سلسله اتفافات تاریخیِ واقعی و دارای ماهیت خارجی قرار می دهد؛خصوصاً وقتی که این شخصیت در داستان قرار است با امام معصوم مواجه شود و اتفافات و گفت و گوهایی میان آن ها رقم بخورد؛بدون این که ساختار شکنی اعتقادی و یا حرمت زدایی اتفاق بیفتد و نویسنده از قاعده ی فقهی ” عموم لفظ مورد نظر است نه خصوص مورد ” برای توجیه ان قلت های مخالفان این روش بهره برده است.

نویسنده شخصیت اصلی را به عنوان یک ملی گرای مفرط و ناسیونالیستی افراطی معرفی می کند که این مسئله مانع از روحیه ی تحقیق و آزادگی و آگاهی او شده و در سیر داستان،آسیب های همه جانبه ای را که شخصیت اصلی به خاطر این حس خود،متحمل می شود را به خوبی تبیین می کند.

نویسنده در داستان زبانی فخیم و در عین حال روان و خوش خوان را پی ریزی کرده که هم پسند خاص را شامل باشد و هم فهم عوام را.

از ویژگی های برجسته ی قلم نویسنده ؛ جسارت واژگانی در انتخاب و استعمال کلمات و نیز دید جسورانه در توصیف ؛ چه در توصیف گفتاری و چه در توصیف تصویری ” ایماژ ” و یکی از مهم ترین  ویژگی های وی در توصیف اوج گیری در توصیف صحنه و بالا بردن میزان کشش آن است که باعث شده صحنه های خلق شده در جریان داستان از چشم گیرترین نقاط و بُرش های آن باشد.

تکنیکی که امید کوره چی بسیار ماهرانه و جان دار آن را به کار گرفته است ؛ فلش بک و انتقال رفت و برگشتی در سیر زمانی رمان است که ضمن مخاطب پسندی،جان تازه ای به ساختار داستان می بخشد و آن را از ملال آوری و کسالت نجات می دهد و باعث جلب شدن بیشتر توجه خواننده خواهد شد.

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text woodmart_inline=”no” text_larger=”no”]در اغلب داستان ها ، شخصیت اصلی به قدری برجسته می شود که شخصیت های دیگر داستان حتی اگر نیاز به پُر رنگ تر شدن آن ها باشد،جایی برای ایفای نقش ندارند و این مسئله می تواند طرح داستان را از وجود یک شخصیت جذاب محروم کند و جای خالی او در ساختار داستان محسوس باشد.یکی از ویژگی های قابل توجه در طرح رمان ” عشق در برابر عشق ” این است که نویسنده شخصیتی خلق کرده است به نام ” بهمن ” ؛ او به اندازه ی قوی شخصیت سازی شده است که در جریان و طی حضورش در داستان پا به پای شخصیت اصلی در طرح و اتفاقات رمان پیش می رود و شاید این گمان در برخی از مقاطع داستان برای بعضی از مخاطبان پیش بیاید که شخصیت اصلی قرار است ” بهمن ” باشد.این شخصیت به عنوان برده ی خریداری شده توسط ” هرمز ” وارد داستان می شود و کم کم و بسیار ماهرانه از لحاظ شخصیتی و اجتماعی شروع به تغییر موقعیت می کند و منش بزرگانه به خرج می دهد تا جایی که گاهی اوقات ” هرمز ” احساس می کند که خودش برده است و ” بهمن ” ارباب.ولی این تغییر با روندی آرام و آهسته و در سیر طبیعی طرح داستان قرار می گیرد و باعث نمی شود خواننده با یک تغییر ناگهانی و غیرحرفه ای در یک شخصیت رو به رو شود و ذائقه ی هنری او را آزار دهد.

از دیگر ویژگی های این داستان ، ترفندها و توصیفاتی است که به حقیقت مانندی آن کمک می کند،از اشارات ظریف به ساختار اجتماعی و خُلقی مقطع زمانی مورد نظر نویسنده در داستان گرفته تا تعریض به مختصات رفتاری و کرداری اعراب آن دوره و ارائه ی تصویری دقیق از آن برهه ی تاریخی؛ضمن این که در این راستا نویسنده دست به یک تفکیک به جا و به موقع می زند و آن هم منفک کردن قومیت و منش عرب آن دوره و پیروانشان که هنوز در حال و هوای جاهلیت سیر می کردند و دست از برخی عادات خود برنداشته بودند با خاندان پیامبر و پیروان واقعی اهل بیت که روالی کاملاً متفاوت با اعراب وقت داشتند.همه ی این ها کمک می کنند تا مخاطب درک بیشتری از فضای زمانی و مکانی محل وقوع داشته باشد و از جریان داستان و اتفاقات آن دریافت بهتری انجام دهد.

نویسنده نسبت به تنوع در لحن شخصیت ها و تمایزسازی در گفتار و کردار بعضی از شخصیت ها هم اهمیت قائل شده است،به عنوان مثال برای شخصیت اصلی داستان،یعنی ” هرمز ” تکه کلامی طراحی کرده که او گاهی اوقات از روی حرص و غضب و عصبانیت و گاهی از روی تحسین و یا تعجب آن را به زبان می آورد و آن عبارت ” لعنتی ” است که در هر موقعیت کاربری خاص آن لحظه را دارد و گاهی مایه های طنز هم پیدا می کند که برای نمک داستان خالی از لطف نیست.

یا شانه ی فلزی که همیشه همراه شخصیت اصلی است و او در حالات روحی مختلف مثل؛حیرت،سردرگمی و ناامیدی،آن شانه را دست می گیرد و به آن نگاه می کند.

بانو آتوسا ؛ یک زن زرتشتی اسلام آورده ، شخصیتی جذاب در داستان است که نمونه ی ایده آل از یک زن مسلمان اجتماعی و یک مؤمنه ی آگاه و روشن ضمیر و بلنداندیش است که مهر خاندان پیامبر در ژرفای روح و وجودش موج می زند.

یکی از تکنیک های محوری نویسنده در طرح داستان تکیه به پایان آزاد یا سپیدخوانی است که علاوه بر پایان بندی نهایی رمان در آخر هر فصل هم لحاظ شده تا خواننده سهم بیشتری در نتیجه گیری ها و تخیل در سیر رمان داشته باشد.

اشاره به مستندات تاریخی و روایی در جریان داستان که توسط خود نویسنده هم در مقدمه ذکر شده و به نوعی از قول وی به عنوان یک امتیاز ویژه محسوب شده هم از نکات قابل توجه داستان؛با توجه به اینکه نویسنده در پایان کتاب فهرست کاملی از منابع و در برخی موارد مختصری از واقعه ی مورد نظر را آورده است تا حرف غیر مستدلی به میان نیاورده باشد و خود این ارجاعات و توضیحات آن ها به عنوان یک کتابچه ی کوچک در آخر این کتاب می تواند برای مخاطب و گسترده شدن دید او نسبت به داستان و فهم عمیق تر آن بسیار مفید باشد.

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]