خنده، پژوهشی فلسفی دربارۀ مفهوم امر خنده آور است که برگسون آن را در 1900 تألیف کرد. این اثر متشکل از سه مقاله است که برگسون آن را ابتدا در «روودوپاری» چاپ کرد و پس از آن به صورت کتابی مستقل انتشار داد. او در این اثر کوشید تا با تجزیه و تحلیل مسائلی که موجب خنده می شود پی ببرد که این مسائل چرا و چگونه ما را می خنداند. از نظر برگسون خنده کارکردی اجتماعی دارد. ما به اشخاص یا به کارهایی که می کنند می خندیم و نه به اشیاء. برای درک خنده، باید آن را در محیط طبیعی اش یعنی جامعه قرار دهیم و به خصوص باید فایدۀ آن را که جنبۀ اجتماعی دارد مشخص کنیم چون خنده باید پاسخگوی پاره ای از مقتضیات زندگی باشد. برگسون می کوشد تا معنی خنده را توضیح دهد و بگوید که چه چیزی درکُنه امر خنده آور نهفته است.