سپاس‌گزاری نوعی فضیلت اخلاقی و اساسی‌ترین بخش زندگی روانی بشر است که جدای از گفت‌وگوی درونی با پروردگار، یک همنشینی با درون خود ما نیز هست. سپاس‌گزاری و نیایش وظیفه‌ی قلب ما است. ما بلند سپاس می‌گوییم تا قلب خود را بیدار کنیم. به هنگام نیایش و سپاس‌گزاری مخاطب ما نه فقط پروردگار، بلکه خود ما نیز هستیم تا رخوت و سستی را از درون خود برطرف کنیم.
در ذهن انسان نبردی بین نور و ظلمت در جریان است، در صورتی نور بر تاریکی پیروز خواهد شد که انسان در درونش آرامش داشته باشد و با خود و با همه‌ی دنیا در صلح و آشتی باشد. سپاس‌گزاری و نیایش وسیله‌ای است برای نظم و آرامش ما در امور روزمره که ما را به سوی آرامش و صلح درون هدایت می‌کند. سپاس‌گزاری نوعی انضباط روحی است یعنی انضباط خویشتن‌داری، احترام، همکاری صلح و سادگی را به ارمغان می‌آورد که می‌تواند بر تمامی ابعاد زندگی اثر بگذارد. وقتی شما از آن چه دارید سپاس‌گزار باشید موجی از شادی و هیجان در خود احساس خواهید کرد.