بر قله های نا امیدی

در نوشته‌های چوران، ذهن، چشم‌چرانی بدخواه است. اما نه به تماشای جهان، به تماشای خویشتن. دغدغه چوران، که تا حدی بکت را به یاد می‌آورد، تمامیت محض تفکر است. یعنی فرو کاستن یا محدود کردن تفکر به اندیشید درباره اندیشیدن. چوران اشاره می‌کند: «تنها ذهن آزاد» ذهنی است که فارغ از هر شناختی از اشیا و موجودات دست به کازپوچی خویش است.