سعدی شیرازی که او را پادشاه و استاد سخن می خوانند و شیخ اجل، در بهشت برین شعر پارسی بوستانی دارد که عطر دل انگیز گل های خوشبوی آن، هر جان شیفته و شیدایی را مست می سازد. این باغبان ادب فارسی، هر بوته ی دلفریب سخن را در این بوستان شکوهمند، با دست شاعری خود هرس کرده و منظومه ای در ده باب عرضه داشته است که تعداد اشعار آن به مثابه ی گل های رنگارنگ و بی نظیر به بیش از چهار هزار بیت می رسد. بوستان سعدی بر وزن متقارب سروده شده است و از این جهت، به سبب یکسان بودن وزن شعری آن با شاهنامه فردوسی، اغلب مقایساتی بین این دو اثر برجسته ی ادب پارسی دیده می شود. همچنین تاثیرپذیری زیادی از فردوسی و شاهنامه اش در بوستان به چشم می خورد.
پیشینه ی نگارش بوستان به سفرها و سیاحات سعدی بر می گردد و پس از حمد و ستایش پروردگار یکتا، نبی مکرم اسلام و چند تن از بزرگان و بیان علت منظوم بودن اثر، ابواب ده گانه آن آغاز می شود. اکثر قریب به اتفاق سعدی شناسان این اثر را آرمانشهر سعدی شمرده اند که در آن در باب موضوعاتی همچون عدالت و خرد و فکر، نیکوکاری، عشق و سرمستی، فروتنی، خشنودی و رضا، قناعت، تربیت، شکرگزاری و توبه صحبت به میان آورده است. پادشاه سخن با ذکر تمثیل و نکات نغز، دیدگاه های خود را در باب موضوعات ذکر شده مطرح ساخته و همچنان که زبان شعر، زبانی سهل و عوام پسند است، در عین حال نکته ها و گنج هایی هم برای صاحبان سخن داراست.
از میان تصحیح های مختلفی که از بوستان سعدی وجود دارد، تصحیح غلامحسین یوسفی که با پشتوانه ی دانش بی بدیل انجمن اساتید زبان و ادب فارسی به انتشار رسیده، معتبرترین و اصلاح شده ترین نسخه ی در دست از این شاهکار جهان ادب بوده و علاوه بر توضیحات دکتر یوسفی در باب دیدگاه های خود نسبت به شیخ اجل و توضیح واژگان دشوار، به تشریح نسخ بدل نیز پرداخته است.