در موسیقی ایرانی کارگانی متشکل از گوشه ها، آوازها و دستگاه ها که شامل مجموعه ای از ملودی هاست ردیف نامیده می شود و استادان موسیقی ایرانی از دیرباز برای حفظ و آموزش موسیقی ایرانی آن را به کار برده اند. این کارگان در اصل به صورت شفاهی، با سلیقه ها و در شکل ها و اندازه های متنوع تدریس می شده است. این شیوه ی تدریس به «روش آموزش سینه به سینه» معروف است. به تدریج و خصوصاً از زمان ثبت نوشتاری و صوتی موسیقی در ایران، ردیف شکل تثبیت شده تری یافت و بعضی از کامل ترین روایت های آن به نام راویانش شناخته شدند.
این کتاب با روشی نو و یگانه ردیف میرزا عبدالله، یکی از معتبرترین روایت های ردیف موسیقی ایرانی و در عین حال رایج ترین آن ها، را تحلیل و بررسی می کند. ویژگی این روش نگاه به ردیف موسیقی دستگاهی ایران به مثابه یک زبان موسیقایی خاص است. مؤلف با تدوین نقشه ای عینی از ردیف، به بررسی آن از زوایای مختلف می پردازد و در نهایت ارائه ی دستور زبان خاصی را برای موسیقی ایرانی مد نظر دارد.
داریوش طلایی نوازنده، ردیف دان، پژوهشگر و مدرس دانشگاه، در سال 1331 در شهرستان دماوند و در خانواده ای موسیقی دوست به دنیا آمد. از سن یازده سالگی به فراگیری موسیقی و شرکت در هنرستان عالی موسیقی پرداخت و در سال سوم هنرستان به نواختن تار علاقمند شد. پس از پایان هنرستان، با ورود به دانشکده ی هنرهای زیبای تهران جدی تر به امر موسیقی پرداخت. پس از فارغ التحصیلی در سال 1355، به تدریس ردیف در دانشگاه تهران مشغول شد. در سال 1358 برای ادامه تحصیل به پاریس رفت و دکتری موسیقی شناسی خود را از دانشگاه نانتز فرانسه دریافت کرد. هم زمان با تحصیل در فرانسه، در مرکز مطالعه ی موسیقی شرق که وابسته به سوربن بود تدریس می کرد. وی یک دوره نیز برای تدریس به دانشگاه واشنگتن در سیاتل دعوت شد. او هم اکنون علاوه بر تدریس در دانشگاه تهران، عضو هیئت علمی گروه موسیقی دانشکده ی هنرهای زیبا و همچنین دانشکده ی موسیقی دانشگاه هنر است. طلایی علاوه بر انتشار کتاب هایی در حوزه ی موسیقی و آلبوم های متعدد، کنسرت های مختلفی نیز در داخل و خارج کشور برگزار کرده است.