گرشاسب برخاسته بود!
بر دو پای کوه‌مانند خود ایستاده بود، با گرزی که چشمان سرخ هر چهارسویش می‌درخشید و بازوانی لرزان از حسرت و نفرتی که سال‌ها در جان خود انباشته بود و گیسوانی که به همان زودی خیس از عرق خشم بودند. باورکردنی نبود که او دیگربار روانش را در تن خویش با خود داشت و گرزش، آن گرز نیاکان دیرین خاندان سام و نریمان را، در میان پنجه‌هایش می‌فشرد!