چه چیزی زیباتر از این که نظر به زندگی ات بیندازی و ببینی کوچک ترین لکه ای به دامنش ننشسته.

آدم مگر چه می‌خواهد؟ نانی و آبی و جایی برای خواب! اما گویا آدم‌ها معنای زندگی را نفهمیده بودند. نانِ بیشتر، آبِ بیشتر و جای بیشتر. آدم‌هایی که هر روز از کنار حرم می‌گذشتند، هرکدام برای خود دنیایی ساخته بودند

دانایی مثل تیزاب است و قلب انسان را می‌خورد و مرد دانا نمی‌تواند مثل دیگران نادان شود و خود را به حماقت بزند. کسی که به‌ذاته احمق است، از نادانی خود رنج نمی‌برد، ولی آن کس که حقیقتی را دریافته

انسان وقتی کاری را انجام می‌دهد که بنا به تصوراتش، هرگز توان انجام دادنش را نداشته چقدر احساس سبکی می‌کند.

چه منظرهٔ غم‌انگیزی است تماشای مردمی که منتظرند خدا همهٔ کارها را درست کند!

در صورتی که اپوزیسیون‌ها و مخصوصاً جنبش‌های ضدسرمایه‌داری با کلّیت آنچه در پسِ تناقضات رخ می‌نماید آشنا باشند، آنگاه می‌توانند به‌جای مبهوت‌ماندن و درماندگی از مشاهدهٔ نحوهٔ گسترش و تعمیق تناقضات در جریان شکل‌گیری و حل بحران، از آن به

روی زمین افتادیم و اشک‌های‌مان محکم روی زمین ریخت و شکست؛ دل‌مان. تنها بنایی که اگر بلرزد، محکم‌تر می‌شود، دل است! دلِ آدمی‌زاد. باید مثلِ انار چلاندش، تا شیره‌اش در بیاید… حکماً شیره‌اش هم مطبوع است…

نهم نوامبر است. هر سال در این روز، تو را می‌نویسم. انگار بخشی از من در این تاریخ گیر افتاده؛ مثل خاطره‌ای که زنده مانده، حتی وقتی بقیه‌اش مرده. بعضی روزها فکر می‌کنم باید رهایت کنم، اما بعد، دوباره آبان

او را از بچگی برده بود با خودش پای قبور و همین بود که حسن کم و کیف کارشان را خانواده‌های حسابی می‌دانستند و وقتی پدر مرد، پسر شد جانشینش. از دانشگاه یک سال مرخصی گرفت تا خودش را وفق

برکه‌ای رود شد و موج شد و دریا شد با جهاز شتران کوه اُحُد برپا شد

امام زمان (عج) در اولین نامه‌شان به مرحوم مفید نوشته‌اند: «ما زندگی تو را شاهدیم، ما عبادت‌های نیمه شب تو را دیدیم، پسندیدیم تو را، می‌خواهیم گاهی با تو درد دل بکنیم، با تو حرف بزنیم.» والله، امام زمان (عج)