وقتی که نگاه تو به من دوخته شد دل شعله به سر چو شمع افروخته شد لختی به تماشای تو بنشستم و آه در لحظه تمام عمر من سوخته شد

نگاهم را از چشم‌های بی‌رمقش می‌گیرم و دنبال اسلحه‌ام می‌گردم. کمی آن‌طرف‌تر زیر حجمی از آوار پیدایش می‌کنم. اسلحه را به هر زحمتی شده برمی‌دارم و با احتیاط از اتاق خارج می‌شوم. بیرون از اتاق همه‌چیز با خاک یکسان شده!

نور ضعیفی بر صورت نگران محمد حنیفه افتاده بود و برق اشک را در چشمانشان نمایان ساخته بود. دیدم دست روی شانۀ اباعبدالله نهاد و با دست دیگر چهرۀ خود را پوشاند…»

کوچک ترین کلامی یا کوچک ترین سخن خطایی هم ما را به مقصد نمی‌رساند و یا سال ها از آن دور می‌کند

نفهمیدند طاها را… نفهمیدند یاسین را به چوب خیزران دندانه‌ای از حرف سین افتاد

انقلابی اون کسیه که می‌خواد همه بچه‌ها به یه اندازه اسباب‌بازی داشته باشن، نه اینکه یکی با اسباب‌بازی‌هاش کوه بسازه و یکی هم نتونه اسباب‌بازی بخره.

وقتی کاری می‌کردم و دستم رو می‌شد، از زیر نگاه‌های مامان می‌توانستم فرار کنم، از پسِ پس‌گردنی‌های ملیحه برمی‌آمدم، در برابر تنبیه و تحریم پول هفتگی از سوی آقا جان پوست‌کلفت شده بودم، اما در مقابل نیشخندهای بی‌بی به‌شدت آسیب‌پذیر

من آن خاکم که همواره در اوج آسمان هستم پر از عباس بابایی پر از عباس دورانم

آقای سرویر حضور دارد. سرویر آدم کوتاه‌قد گوشتالودی است که پالتو قهوه‌ای روشنی پوشیده است و همان کسی است که با آقای لو پومره توی کافۀ دریاسالار بوده است. عضو هیأت نویسندگان روزنامۀ فانوس دریایی برست است و از جمله،

و قسم به خستگی چشمانش که اللهم انا لا نعلم منه الا خیرا

ولی تو می‌گویی «برای چه» می‌خواهی اساس این تشکیلات را ویران کنی و نادانی آنها را به ثبوت برسانی و لاجرم آنها اگر هم اختلافی با هم داشته باشند، باری علیه تو با یکدیگر متحد می‌شوند که تو را از

برای جاریِ اشکت سراغ چاره می‌گردی که زینب آمده با چادر مادر به تسکینت