فردا از پیرمردی که داخل آشپزخانه کار میکرد پرس و جو کردم. فهمیدم که بچه های آشپزخانه همگی اهل نماز شب هستند. ابراهیم برای همین به آنجا میرفت، اما اگر داخل مقر نماز شب می خواند همه می‌فهمند. این اواخر

آن با وفا کبوتر جلدی که پر کشید اکنون به خانه آمده اما عوض شده است

بیشترمان فقط به‌خاطر زمانی زندگی می‌کنیم که پیش رو داریم. برای چند روز دیگر، چند هفتۀ دیگر، چند سال دیگر. یکی از دردناک‌ترین لحظه‌ها در زندگی احتمالاً لحظه‌ای است که آدم می‌بیند سال‌های پیش رویش کمتر از سال‌های پشت سرش

این یک آتش سوزی معمولی نبود، بلکه چیزی بود شبیه به تابش نور. زیبا بود. در سینما هم چیزی مشابه آن ندیده بودم. آن شب همه در بالکن ها جمع شده بودند. هرکس بالکن نداشت، می رفت به خانه دوستانش.

پاتريس كه سرش را زير سايه برده بود داد زد : احساسات ديگران روي من تاثيري نداره .

هرکس در روی زمین، قسمتی یا گنجی دارد که منتظر اوست، از آن‌جا که غالب مردان در راه به دست آوردن گنج خود` نیستند، ما هم به‌ندرت از آن حرف می‌زنیم مگر برای کودکان، آن‌هم به صورت افسانه پریان، یا

قهر، زبانِ استیصال است. قهر، پرتابِ کدورت‌هاست به ورطه‌ی سکوتِ موقّت؛ و این کاری‌ست که به کدورت، ضخامتی آزارنده می‌دهد. قهر، دوقُفله‌کردن دَری‌ست که به‌اجبار، زمانی بعد، باید گشوده‌شود، و هرچه تعدادِ قفل‌ها بیشتر باشد و چفت‌وبست‌ها محکم‌تر، دَر، ناگزیر،

: وقتی چیزی رو که نداری با تمام وجود می‌خوای، ساعت‌ها و روزها نقشه‌ی به‌دست آوردنش رو می‌کشی. به ده‌ها راه مختلف و گاهی متضاد فکر می‌کنی که چطوری بهش برسی. بعد، اون لحظه که به‌دستش می‌آری و به خودت

یونس لبخندی زد. نگاهی به بچه‌ها انداخت. همه به او نگاه می‌کردند و منتظر جوابش بودند. حال‌وحوصلهٔ رفتن به مسابقه نداشت. می‌خواست جواب رد بدهد که نگاهش به مهدیه افتاد. فهمید چرا با دیدنش یاد نجمه می‌افتد؛ نگاه‌کردنش مثل نگاه‌های

نت‌فلیکس نیز در آغاز فعالیت خود همین نکته را فراگرفت: این‌که به گفته‌های مردم توجه نکند و فقط ببیند آن‌ها در عمل چه کاری می‌کنند. در ابتدا شرکت به کاربران اجازه می‌داد فهرستی از فیلم‌هایی بسازند که مایل‌اند در آینده

وقتی صاحب‌نفسی چون کمیل را می‌جوید، افشای راز دل می‌کند؛ از تنهایی می‌گوید؛ از غربت؛ از مرگی که انتظارش را می‌کشد.

بدا به حال من که هنوز مانده ام و جام زهرآلود قبول قطعنامه را سرکشیده ام