گوهر شب چراغ، کتابی سرشار از حس خوب

کتاب گوهر شب چراغ، کتابی سرشار از حس خوب،از نویسنده مطرح ایرانی،مظفر سالاری است،کتابی که توسط انتشارات کتابستان معرفت،به چاپ رسیده است.

مظفر سالاری در این اثر،در قالب داستان های مستند و کوتاه،به روایت بخشی هایی از زندگی شخصیت برجسته تاریخ تشیع،عارف فقید معاصر،حاج شیخ غلامرضا یزدی،متقی پارسا و عالم اهل یزد میپردازد،بزرگ مردی که دارای کراماتی چون تصرف در اشیا،آگاهی از آینده،طی الارض و اطلاع از ذات آدمها بوده است.مظفر سالاری،داستان هایی مبتنی بر واقعیت را به شکل خلاصه،و با لحنی دلنشین و تصویرسازی ای مناسب،درباره وارسته ای بیان میکند که توانسته هم دنیا را داشته باشد هم آخرت را؛روحانی ای که با آنکه غرق در عرفان و معنویات بود،اما از مادیات دنیا دست برنداشت و در طول زندگی اش،به تبلیغ دین و باورهایش پرداخت و زندگی اش را در کنار مردم دنبال کرد.دانای فقیدی که به هم نوعانش یادآور میشد که انسان خوب،کسی است که خوبی‌اش را در گفتار مخفی کند،گرچه خوبی از وجودش و از اعمال و رفتارش تراوش داشته باشد.زیرا انسان خوب، در برابر خدا، خودی نمیبیند که خودش را بگیرد و در پی خودنمایی باشد.

انسان نیک،مردم را دوست دارد و خویش را خدمت‌گزارشان می‌داند و به همه خیر می‌رساند و چیزی از کسی نمی‌خواهد.گوهر شب چراغ،مشعلی است که سعی دارد قسمت هایی کوچک از زندگی آیت الله غلامرضا یزدی را روشن کند،و از او چگونه او شدن آیت الله یزدی بگوید.حاج شیخ غلامرضا یزدی،واعظ گران قدر معاصر،متولد سال 1257 هجری شمسی و درگذشته سال 1338 هجری شمسی بود،کسی که با آنکه 81 سال عمر از خدا گرفت،اما بعد از درگذشت اش جای خالی اش بسیار زیاد در بین مریدان و دوستدارانش احساس شد،کسی که در بین مردم نماند،اما سبک زندگی و خصوصیاتش، الگو و راهنمای بسیاری از طالبان عرفان و معرفت شد.روحانی که نه تنها در شهر خودش،و نه تنها در شهرهای زیارتی قم و مشهد،بلکه در جای جای ایران مقلد و سرسپرده داشت و به هر دیاری که میرفت مورد استقبال و احترام اهالی قرار میگرفت،آیت الله ای که تنها سرمایه اش را عمر و توان خود می پنداشت،و به همین دلیل،از لحظه‌ لحظه زندگی اش برای تقرب به خدا و اندوختن ثواب استفاده می کرد،شیخی که دنیا را جای خدمت می دید،وآخرت را جای استراحت،و به همین خاطر آرام و قرار نداشت و مدام دنبال حل مشکلات خلق خدا و به اشتراک گذاشتن دانش و اطلاعات دینی و عرفانی اش با بندگان خدا بود.

آوازه علم و سواد او تا حدی در بین علمای بزرگ آن زمان پیچیده بود که حتی امام خمینی هم دانش و سواد روحانی یزدی را تحسین و تکریم کرده بود،سالکی که الگوی خیلی ها بود،اما خودش از داشتن الگو و پیروی کردن نمی ترسید،کسی که به مریدان و پیروانش توصیه میکرد تا به دور از تجملات زندگی کنند،تا فقرا وقتی آنها را می‌بینند که ساده زندگی می‌کنند،تسکین پیدا کنند،و پولدارها هم بفهمند که ارزش انسان به پول و ثروت دنیا نیست،و نفس و اعمال انسان مهم هستند.