برق هال را روشن می‌کنم محمود و مجتبی و سهراب دارند از توی قاب عکس سه نفرشان نگاهم می‌کنند؛ محمد هم. عکس محمد را به شیشه قاب عکس آنها چسبانده‌ام. ساکت اند. ساکت نگاهشان می‌کنم. عکس مادر را هم باید همین جا بچسبانم. از بلندگوی مسجد صدای اذان می‌آید. خانه پر می‌شود از هوای خنک و تازه شب و صدای خش خش برگ‌های نارون. انگار بابک پنجره اتاقش را باز کرده باشد. روزی که تبریزی و نارون را در باغچه جلوی خانه کاشت، نهال‌هایی کوچک و باریک بودند و حالا شاخه‌های نارون به شیشه می‌خورند و تبریزی تا بالاترین طبقه ساختمان قد کشیده و خانه‌مان تمام روز از صدای آواز پرندگان پر است. یکی از پرنده‌ها آوازش با بقیه فرق می‌کند. جور دیگری می‌خواند، زیباتر از همه شان. هیچ وقت نتوانسته‌ام ببینمش.

در ایوان ایستاده‌ام و از پشت نرده‌های آهنی بالای دیوار کوچه را نگاه می‌کنم صدای نوحه‌ای محزون کوچه را پر کرده هوا سرد است و برف سنگینی می‌بارد هادی دوش به دوش پسر عمویم حسن و چند نفر دیگر از سر کوچه می‌آیند هادی رفته بود دنبال جنازه مجتبی و تازه از راه رسیده به در خانه که می‌رسد پسر عمویم سرش را به دیوار می‌گذارد و زارزار گریه می‌کند سلمان دوست صمیمی مجتبی یک بند او را صدا می‌زند و بی‌تابی می‌کند بعد همشان همان جا پای دیوار می‌ایستند به حرف زدن هادی حالش هیچ خوب نیست حتی سرش را بلند نمی‌کند انگار بغض گلویش را گرفته باشد و نتواند گریه کند می‌گوید مجتبی را که تحویل گرفتم هیچکس آنجا نبود مردم از گروهکی‌ها می‌ترسیدند می‌گوید آنجا بچه‌ها خیلی غریبند

باد می‏آید. من و ریحانه به ساختمان آجری چشم دوخته‏ایم. هنوز آنجایند. سبک و نرم می‏آیند و می‏روند و کوه‏ها و دره‏ها را می‏پایند و آواز می‏خوانند و صدایشان در دامنه‏ها و دشت‏های سبز سیلوانا می‏پیچد. باد می‏بیندشان و کوه و سنگ‏ها، و همه‏شان را به اسم می‏شناسند.

پدر می‏گوید: «سوگند به فرشتگانی که پی‏درپی فرستاده می‏شوند و آن‏ها که همچون تندباد حرکت می‏کنند.»

با ریحانه، توی حیاط مدرسه نشسته‏ایم کنج دیوار، خاطراتمان را مرور می‏کنیم. بعد می‏رویم سراغ ردیف طولانی شیرهای آب و صورت‏هایمان را می‏شوییم تا معلم‏هایمان نفهمند گریه کرده‏ایم. از بین این‏همه دانش‏آموز، هیچ‏کس را نمی‏شناسیم و دلمان حسابی گرفته است. تازه آمده‏ایم تهران. روز اول مهر است. من کلاس‏اولی هستم و خواهرم، ریحانه، کلاس سوم درس می‏خواند.