همین حالا داشتم چیزی می گفتم

درست کردن خاگینه خیلی لذت‌بخش است؛ غذایی ارزان‌قیمت که خیلی سریع درست می‌شود؛ و خیلی راحت هم می‌توان آن را خورد.‌دزدکی از پشت پردهٔ اتاق نگاه می‌کنم به خیابانِ کسل‌کنندهٔ خلوتی که کسی در آن دیده نمی‌شود. برمی‌گردم و تلویزیونِ چهارده‌اینچ سیاه‌وسفیدم را روشن می‌کنم. می‌روم کانال دو، بعد می‌افتم روی مبل و دراز می‌کشم. تیتراژ اول فیلمِ آدم‌کش خیابان نخل‌های زینتی تمام می‌شود و اولین صحنه‌ای که می‌بینم، خیابانی است پُر از نخل‌های زینتی. دوربین از میان نخل‌ها می‌گذرد و می‌رود به‌سمت خانه‌ای که هنوز نشانه‌هایی از سبک معماری گوتیک دارد. حوصله‌اش را ندارم و خاموش می‌کنم. آتش فندک را می‌گیرم زیر سیگار.

قتش بود. کسی که نمی‌شناختمش می‌آمد تا مرا بکشد. پیش از این به مادرم زنگ زده بودم و او گفته بود بهتر است بروم و مدتی جایی قایم شوم. وقتی می‌خواستم بیشتر از این‌ها باهاش حرف بزنم، تا بیشتر احساس امنیت کنم، گفت که فیلم آدم‌کش خیابان نخل‌های زینتی دارد شروع می‌شود و صد و بیست دقیقه طول می‌کشد، پس فرصتی برای همصحبت شدن با من برایش باقی نمی‌ماند، و گوشی را گذاشت. صدای کولر گازی قراضه‌ام، درودیوار را به لرزه وا داشته بود و خنکی مختصری، به صورتم می‌زد. دلم هوای خاگینه کرده است.