موضوع محوری این جستار مطالعه فرایند بازآفرینی دو سیستم ارتباطی در ایران و پیامدهای آن در سطح اجتماعی، خصوصا درمورد روابط قدرت، است. این دو سیستم عبارت‌اند از تلگراف و رادیو-تلویزیون.
این تکنولوژی‌ها شیوه‌های عمل ارتباطی متفاوتی را ممکن می‌سازند.
تلگراف ارتباطی نقطه‌به‌نقطه با فردبه‌فرد را ممکن می‌کند. هر فرد در یک پیام تلگرافی می‌تواند پیامش را به یک و تنها یک مخاطب مشخص برساند. در مقابل، رادیو و تلویزیون ابزارهایی برای پخش گسترده یا انتشار پیام در مقیاس وسیع‌اند؛ اما در عمل، کنشگران محدودی می‌توانند از این ابزارها برای ارسال پیام بهره گیرند. بازه‌های زمانی مورد نظر برای این سیستم‌ها به ترتیب از دهه 1230 تا 1300 و از دهه 1310 تا 1350 را در برمی‌گیرند. چنین مطالعه‌ای از یک‌سو به درکی که از سیستم‌های ارتباطی به‌عنوان نمونه‌هایی از سیستم‌های اجتماعی – فنی داریم بازمی‌گردد و از سوی دیگر، به شرایط زمینه‌ای خاص ایران در بازه‌های زمانی مذکور وابسته است. در این مطالعه، از مفاهیم، نظریه‌ها و ابزارهای تحلیلی در مطالعات علم و فناوری معاصر بهره گرفته شده است. این مفاهیم، نظریه‌ها و ابزارها عبارت‌اند از تلقی سیستمی از مصنوعات در قالب سیستم‌های اجتماعی – فنی، تحلیل‌های برساختگرایانه درباره تطور هم‌زمان فناوری‌ها و جامعه با تکیه بر رویکرد برساخت اجتماعی‌ مصنوعات فنی، نظریه عامل-شبکه، و سرانجام دیدگاهی درباره انتقال فناوری که آن را نوعی بازآفرینی سیستم‌های اجتماعی-فنی در نظر می‌گیرد.