قرار ما این نبود

مادر بزرگ شهره او را «تانیا» صدا می زد. مادرش به او می گفت:«عروسک» و پدرش او را «خرگوش من» می نامید. بچه که بودم فکر می کردم چه قدر وحشتناک است که آدم چهارتا اسم داشته باشد و وقتی دیگر ندیدمش، تا مدت ها فکر می کردم کسی او را صدا زده و او به دنبال آن صدا رفته و فکر می کردم به چه اسمی صداش زده اند که رفته و دیگر نیامده.
قسمتی از متن کتاب