عهد قاجار دوره‌ی شصت‌ساله‌ی بین جلوس محمدشاه و مرگ ناصرالدین‌شاه را بررسی می‌کند. ونسا مارتین در این پژوهش توجه خود را به سه شهر بوشهر و اصفهان و شیراز معطوف کرده است. او علاوه بر بررسی این سه شهر، چهار گروه فاقد قدرت را نیز مورد توجه قرار داده است: زنان، لوطی‌ها، سربازان عادی و بردگان سیاه. به گمان مارتین این گروه‌ها برای دستیابی به اهدافشان از اعتراض، چانه‌زنی و مذاکره استفاده می‌کردند. بنای این کتاب بر دو پرسش است: اول این‌که چگونه کشوری به وسعت ایران توانسته استقلال خود را حفظ کند و پرسش دوم مسئله‌ی منشأ انقلاب مشروطه ایران است. این کتاب آرایی تازه درباره‌ی دولت و جامعه‌ی ایران در دوره‌ی قاجار ارائه می‌دهد و پژوهشی است درباره‌ی گروه‌های اجتماعی فرودست آن دوره.