عامره و هرمز (از مجموعه‌ی عشق‌های فراموش‌شده)

«آخ‌آخ! گفتی آسمون؟ تو پرواز کردی؟ من هم یه ‌بار پرواز کردم تو آسمون.» هرمز سریع گفت: «واقعاً؟! با چی؟ اسب؟» مرد و زن جوان هر دو زدند زیر خنده. مرد گفت: «اسب؟ چی می‌گی؟! تو از کجا اومدی مرد؟ نه بابا! یه بار که از اسب افتاده بودم و چند جای بدنم شکسته بود و از درد داشتم می‌مردم، یه طبیب هندی اومد سراغم. اون دارچین و جوز هندی و قارچی خشک‌شده و عجیب رو کوبید، توی آب حل کرد و به من داد. باورت می‌شه که چند روز رو هوا بودم؟ خوابیده بودم لای پتو، اما یه‌جورایی سبک شده بودم. انگار کله‌ام تو ابرها بود. ببینم تو چی خورده بودی؟» هرمز نفسی عمیق کشید و گفت: «بگذریم فیلسوف بزرگ! برگردیم سر ماجرای عشق.»