ظاهرا فقط برای من می بارد

در این راه و تا رسیدن به این نقطه، هر کدام از ما زخم هایی برداشتیم، هریک نعمتی دریافت کردیم و هرکدام به روش خود مورد لطف خدا قرار گرفتیم. حالا همه موفقیت ها و دستاوردها را مرور می کنیم. همه در کنار هم شکرگزاریم. آیا شما منتظر التیام زخمی هستید؟ منتظر اتفاقی هستید؟ انتظار، عذاب آور است. نیست؟ هر روز باید در انتظار موفقیت باشی. باید موفقیت ها را از میان هیچ و پوچ پیدا کنی. پس کجاست آن موفقیت هایی که انتظارش را داریم؟
انتظار سخت است. طولانی شدن انتظار دردآور است. گاهی انتظار تمام نشدنی به نظر می رسد. اما تحمل کنید. حتی اگر غیرقابل تحمل باشد، باز هم منتظر بمانید. به این می گویند صبر. صبح از خواب بیدار شوید و بدانید که روز سختی را به انتظار خواهید نشست. اما هم در انتظار و هم در طولانی شدن انتظار باید به دنبال خوشحالی باشید. طولانی شدن انتظار مهم تر است. زیرا در آن سوی انتظار علفزار سبزی در انتظارتان نیست. علفزار در حیاط خودتان است. علفزار باشکوه در سمتی است که شما نشسته و انتظار می کشید.
انتظار همیشه هست. همان طور که درد همیشه هست. اما شکرگزاری موفقیت ها به یاد ما می آورد که سفر ما به سمت حقیقت چه زیباست. البته حقیقت فقط در بهش تیافت می شود. ممکن است هیچ وقت در این دنیا حقیقت را پیدا نکنیم. اما می توانیم شادی و شادمانی را پیدا کنیم.