«شازده کوچولو» کتابی سرشار از رویکردها و دیدگاه های تازه و ناب انسانی است که «آنتوان دوسنت اگزو پری» برای نشان دادن فاصله آدم ها از آن چه که باید باشند، به جهان هدیه داده است. هر جمله ای از این کتاب زنگ بیدارباشی برای روح خاموش انسان هاست. این کتاب الفبای زندگی جهان است و کمتر کسی را می توان پیدا کرد که یک بار آن را ورق نزده باشد. بی دلیل نیست وقتی در جنگ جهانی دوم، رادیو خبر سقوط و ناپدید شدن هواپیمای آنتوان را اعلام کرد، بسیاری از  مردم جهان، حتی آلمان ها هم در سوگش گریستند.

کتاب « شازده کوچولو» که عنوان بهترین کتاب قرن بیستم را در نظر سنجی ها به خود گرفته است، داستان خلبانی است که به خاطر نقص فنی در بیابانی خالی از سکنه و دور از انسان ها، مجبور به فرود می شود. دیدن پسر کوچک، ساده و تنها در آن وضعیت، فضای  دیگری به  حال خلبان آواره  و فضای داستان می دهد. قضیه وقتی عجیب تر و جالب تر می شود که می فهمیم آن پسر کوچک یعنی شازده کوچولو از یک سیارۀ دیگر آمده، سیاره ای که فقط کمی از خود او بزرگتر است، آن قدر کوچک که برای دیدن طلوع و غروب خورشید فقط کافی ست جای صندلی اش را تغییر دهد. درست همین جاست که می فهمیم واحد غمگین بودن آدم ها تعداد لحظه های تماشای غروب است؛ مثل شازده کوچولو که در یک روز چهل و سه بار غروب خورشید را تماشا کرده بود.

«شازده کوچولو» با اینکه خیلی ساده و کودکانه نوشته شده است اما گاهی معانی بزرگی را به خواننده می رساند. گویی این کتاب دارد دنیا را به ساده ترین روش ممکن حل و موشکافی می کند و درست زندگی کردن را آموزش می دهد. در گفتگوی شازده کوچولو با پادشاهی که هیچ رعیتی و مردمی ندارد می خوانیم:

«…

• من دیگه اینجا کاری ندارم… می خوام برم…

شاه که از داشتن رعیت خیلی  به خودش می بالید گفت:

• نرو… من … نرو … من وزیرت می کنم.
• وزیر چی؟
• وزیر… دادگستری.
• اما این جا هیچ کس نیست تا من درباره اش قضاوت کنم.
• کسی چ می دونه؟ من که هنوز مملکتم رو نگشتم…
• آره… من اما من قبلاً دیدمش.

شازده کوچولو  که خودش را خم کرده بود تا دوباره  یه نگاهی به گوشه کنار سیاره  بندازه گفت:

• هیچ کس اون جا نیست.
• پس می تونی خودت را قضاوت کنی.. این خیلی متفاوته.. قضاوت خود از قضاوت دیگران خیلی سخت تره… این طوری تو یه عاقل تمام عیار هستی…»