سرورپور در این کتاب به جای دید اکثریت نویسندگان انگیزشی که سعی دارند به صورت مستقیم و بی‌پرده صحبت کنند و منظور خود را مانند نظریه یا تئوری‌های کلاس درس انتقال دهند، از ماهیت داستانی برای کتاب خود استفاده کرده است. به این ترتیب که او یک داستان جذاب را روایت می‌کند که در خلال آن یک وال تنها سفری جالب، سوال‌برانگیز و معمایی را آغاز می‌کند. در دل این سفر قرار است وال قصهٔ ما با مسائل و مشکلات مختلفی -که نماد بالا و پایین‌های زندگی هستند- روبه‌رو شود و با روش‌های ابتکاری و معرفتی بی‌نظیر سرورپور برای چالش‌های خود (و چالش‌های ذهنی مخاطب) پاسخ‌های مناسبی را بیابد. شکل روایت‌گری به نحوی جذاب است که می‌توانیم به سادگی فرض کنیم سرورپور خودش را به جای وال گذاشته است. او در دل داستانش با هم‌ذات‌پنداری و قدرت انتزاع خوبی توانسته عملا خودش و وال را یکی کند تا نظریات را دقیقا در دل پیرنگ داستانی جانمایی کند. البته داستان و نحوهٔ انتقال مطلب اصلا با پیچیدگی‌ای همراه نیست که شما را به اشتباه بیندازد و کار را برای‌تان سخت کند. درواقع سرورپور تمام مسائل ریز و درشت را با استفاده از مثال‌هایی ملموس در باب شخصیت داستانش ارائه کرده است. برای مثال او در جایی به سادگی می‌گوید: «اگر وال باشی و خواستهٔ تو این باشد که پرواز کنی؛ تو در اقیانوس غرق خواهی شد…» مثالی که به راحتی توسط مخاطب درک خواهد شد و هر خواننده‌ای خواهد فهمید که اساسی‌ترین بحث کتاب حاضر دربارهٔ مسالهٔ معرفتی و مهم «خودشناسی» است. تفاوت دیگر کتاب حاضر و سرورپور با آثار خارجی حوزهٔ انگیزشی در آن‌جاست که او یک نویسنده با دید خدا باور است؛ پس طبیعی است که داستانش با جامعهٔ مذهبی‌تر ما بیش‌تر هماهنگ باشد و پیشنهاداتش نسبت به افراد هم‌رده‌اش بر فرهنگ ما منطبق‌تر باشند؛ اما او سعی داشته تا کتابش علاوه بر دید منعطف فرهنگی، از بار علمی هم برخوردار باشد و در همین راستا علم را به تخیل داستانی اضافه کرده و این مساله از نوع نام‌گذاری کتاب هم مشهود است.

بشنوید صدایی را که شنیده نمیشد از والی تنها …
این قصه خواندنیست؛ آن را با تمام قلبتان بخوانید.

از متن کتاب :

با خودم فکر می کردم اگه از این شهر برم هیچ والی دلش برام تنگ نمیشه اما اگه نرم دلم برای خودم تنگ میشه. با تمام وحشتم از رفتن، اینجا توی شهری که هیچ کس صدامو نمی شنوه دارم غرق میشم. باید برم. شاید اینجوری صدامو پیدا کنم.