سرزمین اکتبر

کشوری که همیشه آخرِ سال است. کشوری که تپه‌هایش خودِ مه و رودخانه‌هایش خودِ ابرآلودگی است، آنجا که ظهرش تندگذر است و شفق و شبش پا سفت‌کنان، و نیم‌شبش نمی‌گذرد. ین کشوری است برآ»ده از سرداب‌ها،زیر سرداب‌ها، خاکه‌زغال، کمدها، زیرشیروانی‌ها و پستوها. این کشوری که مردمش خزان‌وارند و تنها افکار سرد از ضمیرشان می‌گذرد. مردمش می‌گذرند با راه‌پیمایی‌های میان‌تهی، با صدایی که انگاری رگبار می‌زند.