داستان این‌رمان درباره عشق، جنگ، ویرانی و مهاجرت و آدم‌هایی است که در خلال این‌اتفاقات، ارتباطاتشان از بین می‌رود.

قصه «زنبوردار حلبی» سفری ناگزیر و ناخواسته را از سوریه به انگلستان برای رهایی از وضعیت بحرانی شامل می‌شود. روایت آن نیز توسط راوی اول شخص مفرد انجام می‌شود که بین گذشته و حال در نوسان است.

زنبوردار حلب به ماجرای زوجی در میانه‌ی آشوب جنگ داخلی سوریه می‌پردازد. آن‌ها فرزند خود را از دست می‌دهند و زن نیز نابینا می‌شود. این زوج اکنون مجبور هستند برای شروعی دوباره راهی سفری پرخطر شوند و خود را به انگلستان برسانند.

نوری زنبوردار است و همسرش افرا، یک هنرمند. آن‌ها زندگی ساده‌ای دارند و در شهر زیبای حلب سوریه به سر می‌برند تا این‌که جنگ داخلی بی‌پایان در این کشور آغاز می‌شود و این زوج ناچار به فرار می‌شوند. فرزند آن‌ها سامی در اثر انفجار بمب کشته می‌شود و افرا نیز بینایی خود را از دست می‌دهد. حالا این زوج رنجور و ناامید باید سفری خطرناک را از طریق ترکیه و یونان به سمت آینده‌ای نامشخص در انگلیس آغاز کنند.

از متن کتاب :

باران شدید‌تر می‌شود. مدارک را در کیفم می‌گذارم و از تپه بالا می‌روم تا به پانسیون برسم.

افرا جلوی در دولنگۀ اتاق نشیمن نشسته است. چند نفر دیگر از ساکنان پانسیون هم در اتاق‌اند و صدای تلویزیون را تا آخر زیاد کرده‌اند. مرد مراکشی ابروهایش را برایم بالا می‌اندازد. «حالت چطوره پیری؟» این‌بار تمام جمله را به انگلیسی می‌گوید و چشمان تیره‌اش برق می‌زنند.

می‌گویم: «بد نیستم پیری.» و زورکی لبخند می‌زنم. این کارم راضی‌اش می‌کند. از ته دل می‌خندد و دستش را روی زانویش می‌کوبد. دوباره پشت میز می‌نشینم و به بازتاب تصویرم در مانیتور خیره می‌شوم. کیبورد را لمس می‌کنم، اما دستم نمی‌رود که ایمیل‌هایم را بررسی کنم. چشمانم به‌سمت در شیشه‌ای کشیده می‌شوند. هر بار که باد شدیدتر و لامپش روشن می‌شود، انتظار دارم محمد را در حیاط ببینم.

به حیاط می‌روم و دنبال زنبور می‌گردم و بالاخره آن را زیر درخت پیدا می‌کنم. روی چند تکه‌چوب و برگ‌های ریخته بر زمین می‌خزد. دستم را جلویش می‌گیرم و روی انگشتم می‌خزد و به‌سمت کف دستم می‌آید و بعد پاهایش را جمع می‌کند و لم می‌دهد، به همین دلیل او را با خود به داخل می‌برم.