راز نهان رنج های آدمی و سر پنهان درد های او، حقیقتی است که وصال آن، رهایی انسان از اسارت غیر حق تعالی است، این حقیقت همانا درک واقعیت جایگاه انسان است در دستگاه خلقت، که هرگاه سبب زدوده شدن زنگار های غفلت از فطرت آدمی گردد، جز حاکمیت مطلق کبریایی باری تعالی و گره گشایی او در جمله ی رنج ها و هم و غم ها را نشان نمی دهد.
دعای شریف هفتم صحیفه سجادیه، آیینه ی تمام نمایی است که با تعابیر بلند و لطیفش پرده از این راز سر به مهر بر می دارد.