دوبلینی ها مجموعه ای از پانزده داستان کوتاه توسط جیمز جویس است که برای اولین بار در سال 1914 منتشر شده است. در این کتاب سعی او در به تصویر کشیدن طبیعت گرایانه از زندگی طبقه متوسط ایرلندی در سالهای اولیه و بیستم قرن بیستم در دوبلین و اطراف آن می پردازند. این داستان ها زمانی نوشته شده اند که ناسیونالیسم ایرلندی در اوج خود بود و در جستجوی یک هویت ملی و هدف نهایی بود. در چهارراه تاریخ و فرهنگ ، ایرلند با ایده ها و تأثیرات متناقض گوناگون روبرو شده است. آنها بر ایده ی جویس به مثابه یک حماسه تمرکز می کنند: لحظه ای که یک شخصیت تجربه فهم زندگی یا اشراق را در زندگی خود تجربه می کند ، و فکر فلج شدن ایرلندی که جویس احساس می کرد ناسیونالیسم و پیشرفت فرهنگی راه رکود را طی میکند ، دوبلین را در قلب این جنبش عقب مانده قرار می دهد. بسیاری از شخصیت های دوبلینی ها بعدا در نقش های جزئی در رمان «اولیس» جویس ظاهر می شوند. داستان های اولیه این مجموعه توسط شخصیت های کودک روایت می شود و با ادامه داستان ها ، با زندگی و نگرانی افراد پیر به تدریج روبرو می شوند. این مطابق با تقسیم سه جانبه جویس به مجموعه کودکی ، نوجوانی و بلوغ است.
داستانهای آغاز کتاب با داستان مردگان در پایان کتاب تفاوت صوری زیادی دارد، و هرچند که این داستانها احتمالا به ترتیب دقیق نوشته شدن آنها چاپ نشده است ولی دست کم چهار یا احتمالا پنج مرحله از مراحل تکاملی داستان نویس را نشان می دهد.
این مجموعه بنا به دلایل بسیار زیادی شروع می شود ، از زبان نفیس ، کلی بودن ویژگی دوبلین آن – و این حس به خواننده اعطا می شود که هر داستان به نوعی فراتر از حرف آخر خود است.
بهنام مؤمنی –
احمد گلشیری هم این داستانها ترجمه کرده است. به‌نظر من بهترین داستان این مجموعه‌داستان «مردگان» است. داستانی بلند و ماندگار. فقط ای‌کاش منوچهر بدیعی با همتی همه‌جانبه هر جور که شده، اولیس جویس را منتشر می‌کرد که درکنارِ این داستانها مجموعۀ جویس کامل شود. البته «بیداری فینیگان‌ها» هم هست که بعید می‌دانم به فارسی ترجمه شود. اگر ترجمه شود، قطعاً کتاب شهید می‌شود و چیزی ازش باقی نمی‌ماند.