وقتی این همه به هم پیوند می خورد، یعنی خون حسین (ثارک)، خون خدا (ثار الله) و خون خود من (ثاری) می شود و خونی است که من باید برایش اقدام کنم، به این نتیجه می رسیم که اینها تحت یک معنا جمع شده اند و آن، ارتباط و اتصالی است که بین وجود ولی و منی که دنبال او هستم و ربی که همه این ولایت ها به او منتهی می شود، بر قرار شده است. این نشان می دهد که ما از این جام نوشیده ایم و از این بیت بهره گرفته ایم، اینجاست که خون او را خون خود می دانیم.