بچه پرروهای ننر

وقتی پرستارها پسرم را توی بغلم گذاشتند، باورم نمی شد که این قدر تندرست و کامل باشد. او خیلی قوی بنیه بود، و قدش – اگر از بالای شاخ ها تا پایین دم حساب کنیم تقریبا به یک متر و بیست سانت می رسید. حتی زن نظافتچی هم حیرت کرده بود.گفت: “وای خداجان، خداوند زمین و آسمان ها.” من و آل فورا فهمیدیم که فرزند مان استثنایی است. با آن ماه گرفتگی پنج پری که روی تنش داشت و با آن پنجه های کوچک مشت کرده اش، واقعا خیلی دوست داشتنی بود. چشم های سرخش از هوش و فراست برق می زد. وقتی دکتر ها با همه آن نمودارها و جدول هاشان به اتاق آمدند، درست همان چیزهایی را گفتند که ما خودمان قبلا دریافته بودیم. بچه ما “در نوع خودش بی نظیر” بود، یعنی “هیچ چیزش به بچه آدمیزاد نمی رفت.” من و آلن ذوق زده اما کمی هم نگران بودیم و…