“توماس برنهارد” مرد تناقض هاست و آثار او، همچون همین اثر پیش رو تحت عنوان “بازنده” نیز پر از تناقض است. آثار او مملو از شخصیت های تنهایی است که از بذر زندگی روزمره بیزارند، و در عین حال این انسان های فردگرا، اغلب با ایده آل هایی به یکدیگر پیوند می خورند که هم به آن ها الهام می بخشد و هم آن ها را از هم می گسلد. در رمان “بازنده” آن ایده آل، موسیقی است.
نقشه ی داستانی کتاب “بازنده” بسیار ساده و سرراست است. در سال 1953 ، راوی ناشناس و ورتهایمر، هر دو دانشجویان حرفه ای پیانو هستند. یک روز بیرون یک اتاق تمرین ایستاده بودند که صدای نواخته شدن واریاسیون گلدبرگ توسط مردی به نام گلن گولد را شنیدند. اگرچه این سه با هم دوست می شوند، راوی و ورتهایمر هر دو با شنیدن صدای نواختن موسیقی توسط گلن گلد، کمال کار او را می شناسند و از همان لحظه جاه طلبی آنها برای نواختن جدی پیانو از بین می رود. قبل از شروع مونولوگ “بازنده”، راوی متوجه یک اتفاق ناگوار می شود و شروع به بررسی جزئیات وسواس آمیز این دوستی می کند تا بفهمد که چگونه او و ورتهایمر، مانند گولد نبوده اند و چگونه خود او مثل ورتهایمر نیست.
“توماس برنهارد” یک نویسنده ی شگفت انگیز است و این کتاب وسواس او پیرامون خود پدیده ی وسواس را کاملا نشان می دهد. راوی او یک دانشجوی موسیقی است که وقتی او، گلن گولد، و یک پیانیست دیگر با هم به تحصیل موسیقی مشغول می شوند، متوجه می شود که او “بازنده” است و هیچکس نمی تواند از گلن گولد، نابغه ی برتر موسیقی، جلو بزند. این داستان به سبک تکرارنشدنی “توماس برنهارد” گفته می شود و در واقع یک پاراگراف طولانی و پر پیچ و خم است که ایده ها را می گیرد و از چندین زاویه به آن ها نگاه می کند. این متن سرشار از انرژی، اضطراب و وسواس که از ابعاد مختلف به آن پرداخته شده، برای خواننده ای که این حالات را درک می کند، تجربه ی یک خوانش بی نظیر، نفس گیر و فراموش نشدنی را ایجاد می کند.